Άτιτλο

Μια φορά κι έναν καιρό,κάποιο δαμάλι νεαρό,
Γύριζε σπίτι στη μαμά του,μέσα από δάσος σκιερό
Για κακή του τύχη όμως,λοξοδρόμισε,
Το δρόμο έχασε,το μονοπάτι το σωστό λησμόνησε.
Βεβαίως το δαμάλι μας είναι στα θυμαράκια,
Αφού από τότε έχουν διαβεί διακόσια και χρονάκια.
Άφησε ωστόσο πίσω του,αν και πολύ μικρό,
Ίχνη και δίδαγμα που θα σας διηγηθώ.
Την άλλη μέρα το πρωί ένας κεφάτος σκύλος
Είδε τα τα ίχνη κι έσκουξε,
<<που πήγε αυτός ο φίλος!>>


Σε λίγο ακολούθησε ένα κοπάδι αντάμα
Με το σοφό του αρχηγό,σωστώ Δαλάι Λάμα.
Κάθε κοιλάδα και βουνό,χαράδρα και φαράγγι,
Χωρίς να στέκονται λεπτό τον πήραν στο φαλάγγι.
Έτσι λοιπόν από καιρό στήθηκε η απάτη
Μέσα στο δάσος το παλιό φτιάχτηκε μονοπάτι
Πόσοι δεν βλαστημήσανε για τις κακοτοπιές του,
Και έσκισαν τα ρούχα τους στις κοφτερές γωνιές του!
Γιατί ήταν τόσο δύσβατο αυτό το μονοπάτι,
Που όποιος το ροβόλαγε είχε να πει και κάτι.
Κανείς όμως δεν σκέφτηκε να μη γυρίσει πάλι,
Στο δρόμο εκείνο τον παλιό που πήρε το δαμάλι.
Να αποφύγει τις στροφές που έφερναν ναυτία
Και που οφείλονταν απλά στου ζώου τη βλακεία.


Το μονοπάτι μας λοιπόν κατέληξε δρομάκι
Κι όπως κυλούσε ο καιρός,ανοίχτηκε σαν δρόμος,
Για να περνούν τα άλογα αγκομαχώντας όμως.
Καθώς ο ήλιος έκαιγε και εκείνα φορτωμένα,
Έκαναν τρία βήματα και προχωρούσαν ένα.
Μα τίποτα δε στάθηκε άξιο για να πείσει,
Το πλήθος και τα βήματα να μην ακολουθήσει.
Ο χρόνος έτρεχε γοργά,κυλούσε σαν νερό,
Μετά από αιώνα ενάμιση,στήθηκε εκεί χωριό
Και πάλι πολύ γρήγορα,και μάρτυς μου ο Δίας,
Βρέθηκε να'ναι η οδός πολύβουης πολιτείας
Για να εξελιχθεί γοργά στην κεντρική λεωφόρο
Περίφημης μητρόπολης,με κάθε τροχοφόρο.


Κι ο χρόνος έτρεχε γοργά,κυλούσε σαν νερό,
Μετά από αιώνες δυόμισι,χωρίς σταματημό,
Πλήθος ανθρώπων μανιακό ακολουθούσε πάλι,
Το δρόμο εκείνο τον παλιό που πήρε το δαμάλι.<
Και στις απότομες στροφές μιας διαδρομής φρενήρους
Κυκλοφορούσε η ζωή ολόκληρης ηπείρου.
Ένα δαμάλι νεαρό,νεκρό αιώνες τρείς,
Χιλιάδες είχε οπαδούς της νέας εποχής.
Μα και πολύ αργότερα,σε χρόνια εκατό,
Το ίδιο δαμάλι το νεκρό είχαν για οδηγό
Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι το έχουν δεδομένο,
Κάθε παλιά συνήθεια να'ναι κατεστημένο.


Η ιστορία φίλοι μου,κρύβει ηθικό ένα δίδαγμα,
Εφόσον μου επιτρέπεται εγώ να κάνω κήρυγμα.
Τυφλά για πάντα ακολουθεί το ανθρώπινο κοπάδι,
Το δρόμο που μας έδειξε κάθε σοφό στραβάδι.
Και ο καθείς νυχθημερόν και Κυριακή και σχόλη,
Κοπιάζει και ιδροκοπά σ'αυτό που κάνουν όλοι.
Το πλήθος που αφόρητα εμμένει να επιμένει
Να δίνει κάθε τίμημα για την πεπατημένη.
Και άλλο ποτέ δεν σκέφτεται,κι άλλο ποτέ δεν πράττει,
Απ'το να είναι πρότυπο του κάθε ιχνηλάτη.
Ενώ οι πανάρχαιοι Θεοί του δάσους σκαν στα γέλια
Καθώς την γνωρίζουν στην εντέλεια.


Μα δε μου επιτρέπεται σοφίες να αραδιάζω,
Για τούτο συγχωρήστε με,αλλά απουσιάζω.