Η χθεσινή μου νύχτα ήταν όλη γιομάτη από τον Πέτρο….
Ήθελε βλέπεται να μοιραστεί την «καινούργια ζωή του»
Αποφάσισα λοιπόν να σας τον συστήσω….με τον ίδιο τρόπο που έκαμα σε άλλον χώρο καιρό πριν.
Η πρώτη μου συνομιλία στο διαδίκτυο δεν ήταν σε τούτον τον χώρο,μα αυτό δεν έχει σημασία.
Ένα ψευδώνυμο που έκρυβε πολλά... "Φευγάτος"
Δυσανασχέτησα γιατί έγραφε με κεφαλαία γράμματα και αργούσε πολύ να μου απαντήσει.
Τον καληνύχτισα...πήρα και την δική του καληνύχτα κι αυτό ήταν.Βλέπετε πίστεψα ότι δεν άξιζε μήτε τον χρόνο μου,μήτε την υπομονή μου.
Μέρες μετά μου ξαναμίλησε,είχε τον χρόνο να μου γράψει ότι τον λένε Πέτρο και πως ζει στα Ιωάννινα.
Αυτή τη φορά στάθηκα για λίγο...βλέπεται τα Ιωάννινα ήταν για μένα μια πόλη που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ.
Πάντα σκεφτόμουν ότι ήθελα να πάω πριν γύρω να κοιμηθώ.
Που να'ξέρα ότι ετούτη η πόλη θα φιλοξενούσε κάποια Χριστούγεννά μου και κάποιες από τις Πασχαλιές μου.
Ο Πέτρος(Φευγάτος) ήθελε να μάθει πράγματα για μένα,την οικογένεια μου,την πόλη μου,τις σπουδές μου.
Στις σπουδές μου στάθηκε πιο πολύ...αναρωτιόμουν γιατί μα βλέπετε βαρέθηκα ακόμα μια φορά να περιμένω τις απαντήσεις του.
Την επόμενη έλαβα ένα e-mail του.
Από τις πρώτες αράδες συγκλονίστηκα.
Αυτός που εγώ δεν μπορούσα να περιμένω,έγραφε με τα πόδια...Αυτός που με ρωτούσε για το σχολειό μου,δεν πήγε ποτέ...Αυτός που μονάχος του πάλευε για όσα εγώ θεωρούσα δεδομένα,ήταν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι!
Έπασχε από –προϊούσα μυϊκή δυστροφία τύπου Dusen-.
Μια ασθένεια που δεν την είχα ακούσει ποτέ πριν.
Τον ρώτησα αν μπορεί να μιλήσει στο τηλέφωνο…σχεδόν άκουσα την χαρά του…
Την επόμενη ημέρα μου έγραψε το τηλέφωνό του και μου ζήτησε να μιλήσω πρώτα με την μητέρα του.Όπως κι έγινε.
Φωνή κουρασμένη μα γεμάτη καλοσύνη.
Καλοσυνάτα μου είπε πως αν μονάχα η περιέργειά μου με οδήγησε στο να τηλεφωνήσω,θα είναι καλύτερα να μην μιλήσω στον Πέτρο.
Υποσχέθηκα πως δεν θα χαθώ….και είπα πως είχα ανάγκη,ίσως πιο μεγάλη από τον γιο της,να του μιλήσω.
Ένα γέλιο ήταν όλη του η φωνή…ένα ευχαριστώ τα λόγια του.
Του είπα τότε πως τα ευχαριστώ είναι όλα δικά μου.
Έτσι περνούσαν οι μέρες…όταν η ώρα έφτανε δέκα το πρωί όπου κι αν ήμουν μιλούσα με τον Πέτρο στο τηλέφωνο.
Σε κάποιο τηλεφώνημα μου είπε πως μάλλον πρέπει να πάω να τον δω γιατί αυτόν τον πονούσαν τα πόδια του.
Την επόμενη ξεκίνησα για την πόλη που ονειρευόμουν από μικρή.
Μα η πόλη πια δεν είχε σημασία….
Με υποδέχτηκε μια Κυρία!
Δεν σας κρύβω πως όταν αντάμωσα τον Πέτρο,δεν μπόρεσα να κρύψω το σοκ που έπαθα.
Ένα νέο παλικάρι ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι γεμάτο το κορμί του καλώδια!
Θε μου!!!
Σας αφήνω είπε η μαμά του…της είπα πως θα μείνω εκεί 2 μέρες κι αν νομίζει πως δεν θα κάνω κάτι που θα βλάψει τον γιο της μπορεί να φύγει,να κάνει όσα δεν μπορούσε όταν ήταν μονάχη της.
Με κοίταξε για λίγο…έσκυψε και φίλησε και τους δύο μας κι είπε πως πάει να πιει έναν καφέ…είχε χρόνια να πιει καφέ με την φίλη της.
Έτσι λοιπόν αυτοί οι δύο τους έγιναν μέλη της οικογένειας.
Περάσαμε τα Χριστούγεννα που ήρθαν μετά την πρώτη συνάντηση μαζί τους.
Ο Πέτρος όμως είχε ακόμα μια φίλη που κι αυτή ερχόταν από Αθήνα για να τον δει.
Μαζί της λοιπόν άτυπα κανονίστηκε να μοιράζουμε τον χρόνο μας και τις γιορτάδες με τον Πέτρο,την μαμά του και τις οικογένειές μας.
Έτσι περνούσαν τα χρόνια…ο Πέτρος μας περίμενε…κι εμείς ξεκουράζαμε λίγο την μαμά του.
Το όνειρο του Πέτρου ήταν να γράψει ένα βιβλίο…ένα βιβλίο που αφιέρωσε στον αδερφό του που έφυγε με την ίδια ασθένεια και στην μάνα του…!!!
Ναι το έγραψε το βιβλίο και με την βοήθεια φίλων εκδόθηκε.
-Ο Πόνος που γίνεται Δύναμη-
Ο Πέτρος σε τούτο το βιβλίο γράφει πως η ζωή είναι ωραία!!!
Έγραψε για όσα έζησε …για την μοναξιά του!
Ετούτοι οι στίχοι που μεταφέρω ήταν τα λόγια του τις πιο πολλές φορές…
Απαρηγόρητος τριγυρνώ στους θολούς δρόμους
Έχοντας για συντροφιά τη μοναξιά και φορώντας για καπέλο
Το ξεθωριασμένο φωτοστέφανο ενός Αγίου
Που έκλεψα από ένα ερημικό ξωκλήσι
Γιατί από αύριο θα κοιμάμαι κάτω απ’ένα χωματένιο ουρανό
Μες σ’ένα οριζόντιο σπιτάκι που ούτε κι αυτό θα’ναι δικό μου,
Γιατί εγώ στον κόσμο αυτό τίποτα,τίποτα δεν είχα δικό μου
Όλα τα’χα με νοίκι,και τον ήλιο και τον ύπνο και τη ζωή
Κι όχι δεν ήταν μονάχα ετούτες οι λίγες αράδες …ετούτες οι αράδες ήταν λίγες από τις μνήμες μου….Πονάω…πέρασε καιρός μα πονάω…πονάω για το άδικο,για το γρήγορο φευγιό του Φευγάτου…πονάω μαζί με κείνη την Μάνα!!!!
Και όχι δεν θα σας ζητήσω συγνώμη για την στεναχώρια που μεταφέρω -σε όσους διαβάσουν το κείμενο-.
Ο Πέτρος ήταν παιδί όλων μας!!!
"kk"
.jpg)
