Το δοκίμασα κάποτε...
Βρισκόμουν για δουλειά σε ένα νησί...μέσα στον εργασιακό χώρο υπήρχε μια καφετέρια ντυμένη στα λευκά και κείνο το γαλάζιο της θάλασσας,όμορφος χώρος,σε καλούσε στις πολυθρόνες της...με θέα που ο επισκέπτης μπορούσε να "χαθεί" .
Ένα μόνο ήταν το μειονέκτημα τούτου του όμορφου χώρου...είχε σκαλιά!
Μετά από ώρες δουλειάς ήθελα έναν καφέ κι αντίς να τον πιώ στο γραφείο μου πέρασα δίπλα στο καφέ...με το ποτήρι γιομάτο από το καφέ υγρό στις χούφτες μου άφησα το βλέμμα μου να γιομίσει θάλασσα...
Ήταν τελικά πολύ καλή η ιδέα μου να πιω τον καφέ μου εκεί.
Την ησυχία όμως την "τάραξε" η είσοδος στον χώρο ενός αυτοκινήτου...στύλωσα τα μάτια μου στους επιβάτες του...
Μου έκανε εντύπωση που ενώ ο άντρας βγήκε από το αυτοκίνητο η κυρία δίπλα του δεν έκανε καμιά κίνηση να βγει κι αυτή..απλά περίμενε!
Ο Sam (έτσι τον έλεγαν,το έμαθα αργότερα) αντί να πάει να της ανοίξει την πόρτα πήγε στο πορτμπαγκάζ...τα μάτια μου δεν τους άφηναν...και ξαφνικά πάγωσα....βλέπεται τώρα ερχόταν προς την κυρία μα κυλούσε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Την βοήθησε να καθίσει...και ξεκίνησαν προς το καφέ.
Όμως η πρόσβαση τους ήταν αδύνατη...είχε σκαλιά!
Την άκουσα να του λέει...κρίμα κι ήθελα τόσο πολύ να πιούμε καφέ εδώ...
πήγαινέ με στο αυτοκίνητο και γύρισε να πιείς τον καφέ σου κι όταν τελειώσεις φέρε και σε μένα,μόνο να κοιτάξεις καλά,να τα δεις όλα γιατί μετά θα μου τα περιγράψεις!
Όλη η συζήτηση γινόταν στα ελληνικά κι ας έμοιαζαν οι δύο τους ξένοι τουρίστες.
Μέσα σε δευτερόλεπτα μπήκα στην θέση της...κι έκαμα αυτό που έπρεπε...σκέφτηκα ...πόσο βάρος μπορεί να έχει ένα καροτσάκι κι η κυρία δεν φαινόταν δα και τόσο βαριά.
Δυο άντρες χρειάστηκαν να βοηθήσουν ώστε να ανέβει και η Μαρία τα σκαλιά ασφαλής.
Έμαθα πως ο Sam είχε έρθει κάποτε στο νησί για διακοπές γνώρισε την Μαρία σε μια ταβέρνα και την ερωτεύθηκε...ναυαγός όπως είπε στην θάλασσα των ματιών της.
Μήτε που έβλεπε το καροτσάκι που η Μαρία ήταν καθηλωμένη από παιδί από ένα ατύχημα...μόνο κοιτούσε τα μπλε μάτια κι άκουγε τις καμπάνες της καρδιάς της.
Τον ερωτεύθηκε κι εκείνη κι από τότε δεν χώρισαν ποτέ...
Τους φίλησα και τους δυο,τους είπα ευχαριστώ κι έφυγα για να συνεχίσω την δουλειά μου...
Ξαναγύρισα όμως γιατί είχα ξεχάσει κάτι σημαντικό να τους πω...από αύριο θα μπορείτε να έρχεσθε εδώ χωρίς το αρχικό πρόβλημα,θα το τακτοποιήσουν οι εδώ υπεύθυνοι...τι όμορφη αγκαλιά ήταν αυτή...!!!
Το ζευγάρι το ξανάδα λίγες ημέρες μετά...όταν πήγα για καφέ...τους χαμογέλασα!
Πήρα τον καφέ μου κι έφυγα.
Όταν επέστρεψα σπίτι μου ζήτησα να μου αγοράσουν ένα ίδιο αμαξίδιο...έτσι το επόμενο πρωί έγινε τα πόδια μου.
Θα "περπατούσα" με αυτό όλο το 24ώρο!!!
Πιστέψτε με ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που είχα κάνει...δεν έφτανα στον νιπτήρα να πληθώ,δεν κατάφερα να ντυθώ μονάχη μου,ο οδηγός του ταξί που κάλεσα για να πάω στην δουλειά μου μόλις με είδε στο αμαξίδιο δυσανασχέτησε (βλέπεται έπρεπε αυτός να το βάλει στο αυτοκίνητο), έκαμα αρκετή ώρα να ανέβω στο γραφείο μου,οι πελάτες με κοιτούσαν με οίκτο.
Όλη η ημέρα πέρασε δύσκολα...το πιο δύσκολο όμως ήταν όταν οι άνθρωποι με κοιτούσαν με συγκαταβατικότητα και νόμιζαν πως πίσω από τα χαζογαμόγελα συμπάθειας έκρυβαν τον οίκτος τους ή και την αποστροφή τους!
Κι όμως ήμουν εγώ...με είχαν ξαναδεί και πάντα ήμουν ίση τους...βλέπεται τώρα έπρεπε να σκύβουν για να μου μιλήσουν.
Κανένας από όσους με είδαν κείνη την ημέρα δεν σκέφτηκε πως είμαι ο ίδιος άνθρωπος που είχαν συναντήσει αρκετές φορές πριν....
Όμως κανένας από αυτούς δεν με ξαναείδε...
Η άσπρη ψυχή είναι που μετράει έλεγε η γιαγιά μου!!!
"kk"
Βρισκόμουν για δουλειά σε ένα νησί...μέσα στον εργασιακό χώρο υπήρχε μια καφετέρια ντυμένη στα λευκά και κείνο το γαλάζιο της θάλασσας,όμορφος χώρος,σε καλούσε στις πολυθρόνες της...με θέα που ο επισκέπτης μπορούσε να "χαθεί" .
Ένα μόνο ήταν το μειονέκτημα τούτου του όμορφου χώρου...είχε σκαλιά!
Μετά από ώρες δουλειάς ήθελα έναν καφέ κι αντίς να τον πιώ στο γραφείο μου πέρασα δίπλα στο καφέ...με το ποτήρι γιομάτο από το καφέ υγρό στις χούφτες μου άφησα το βλέμμα μου να γιομίσει θάλασσα...
Ήταν τελικά πολύ καλή η ιδέα μου να πιω τον καφέ μου εκεί.
Την ησυχία όμως την "τάραξε" η είσοδος στον χώρο ενός αυτοκινήτου...στύλωσα τα μάτια μου στους επιβάτες του...
Μου έκανε εντύπωση που ενώ ο άντρας βγήκε από το αυτοκίνητο η κυρία δίπλα του δεν έκανε καμιά κίνηση να βγει κι αυτή..απλά περίμενε!
Ο Sam (έτσι τον έλεγαν,το έμαθα αργότερα) αντί να πάει να της ανοίξει την πόρτα πήγε στο πορτμπαγκάζ...τα μάτια μου δεν τους άφηναν...και ξαφνικά πάγωσα....βλέπεται τώρα ερχόταν προς την κυρία μα κυλούσε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Την βοήθησε να καθίσει...και ξεκίνησαν προς το καφέ.
Όμως η πρόσβαση τους ήταν αδύνατη...είχε σκαλιά!
Την άκουσα να του λέει...κρίμα κι ήθελα τόσο πολύ να πιούμε καφέ εδώ...
πήγαινέ με στο αυτοκίνητο και γύρισε να πιείς τον καφέ σου κι όταν τελειώσεις φέρε και σε μένα,μόνο να κοιτάξεις καλά,να τα δεις όλα γιατί μετά θα μου τα περιγράψεις!
Όλη η συζήτηση γινόταν στα ελληνικά κι ας έμοιαζαν οι δύο τους ξένοι τουρίστες.
Μέσα σε δευτερόλεπτα μπήκα στην θέση της...κι έκαμα αυτό που έπρεπε...σκέφτηκα ...πόσο βάρος μπορεί να έχει ένα καροτσάκι κι η κυρία δεν φαινόταν δα και τόσο βαριά.
Δυο άντρες χρειάστηκαν να βοηθήσουν ώστε να ανέβει και η Μαρία τα σκαλιά ασφαλής.
Έμαθα πως ο Sam είχε έρθει κάποτε στο νησί για διακοπές γνώρισε την Μαρία σε μια ταβέρνα και την ερωτεύθηκε...ναυαγός όπως είπε στην θάλασσα των ματιών της.
Μήτε που έβλεπε το καροτσάκι που η Μαρία ήταν καθηλωμένη από παιδί από ένα ατύχημα...μόνο κοιτούσε τα μπλε μάτια κι άκουγε τις καμπάνες της καρδιάς της.
Τον ερωτεύθηκε κι εκείνη κι από τότε δεν χώρισαν ποτέ...
Τους φίλησα και τους δυο,τους είπα ευχαριστώ κι έφυγα για να συνεχίσω την δουλειά μου...
Ξαναγύρισα όμως γιατί είχα ξεχάσει κάτι σημαντικό να τους πω...από αύριο θα μπορείτε να έρχεσθε εδώ χωρίς το αρχικό πρόβλημα,θα το τακτοποιήσουν οι εδώ υπεύθυνοι...τι όμορφη αγκαλιά ήταν αυτή...!!!
Το ζευγάρι το ξανάδα λίγες ημέρες μετά...όταν πήγα για καφέ...τους χαμογέλασα!
Πήρα τον καφέ μου κι έφυγα.
Όταν επέστρεψα σπίτι μου ζήτησα να μου αγοράσουν ένα ίδιο αμαξίδιο...έτσι το επόμενο πρωί έγινε τα πόδια μου.
Θα "περπατούσα" με αυτό όλο το 24ώρο!!!
Πιστέψτε με ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που είχα κάνει...δεν έφτανα στον νιπτήρα να πληθώ,δεν κατάφερα να ντυθώ μονάχη μου,ο οδηγός του ταξί που κάλεσα για να πάω στην δουλειά μου μόλις με είδε στο αμαξίδιο δυσανασχέτησε (βλέπεται έπρεπε αυτός να το βάλει στο αυτοκίνητο), έκαμα αρκετή ώρα να ανέβω στο γραφείο μου,οι πελάτες με κοιτούσαν με οίκτο.
Όλη η ημέρα πέρασε δύσκολα...το πιο δύσκολο όμως ήταν όταν οι άνθρωποι με κοιτούσαν με συγκαταβατικότητα και νόμιζαν πως πίσω από τα χαζογαμόγελα συμπάθειας έκρυβαν τον οίκτος τους ή και την αποστροφή τους!
Κι όμως ήμουν εγώ...με είχαν ξαναδεί και πάντα ήμουν ίση τους...βλέπεται τώρα έπρεπε να σκύβουν για να μου μιλήσουν.
Κανένας από όσους με είδαν κείνη την ημέρα δεν σκέφτηκε πως είμαι ο ίδιος άνθρωπος που είχαν συναντήσει αρκετές φορές πριν....
Όμως κανένας από αυτούς δεν με ξαναείδε...
Η άσπρη ψυχή είναι που μετράει έλεγε η γιαγιά μου!!!
"kk"
( Γραμμένο μέρες τώρα ετούτο το κείμενο...
Aιτία για την δημοσιεύση του σε τούτον εδώ τον χώρο
μια συζήτηση που είχα λίγη ώρα πριν.)
.jpg)
