Mπορώ....Τα κατάφερε!!!

….και ο καιρός προχωρούσε και το μικρό μας αγόρι μεγάλωνε.
Μεγάλωνε και συνέχιζε τα βραδινά του ταξίδια με την βοήθεια Των μαγικών Χεριών.

Κυλούσε έτσι η ζωή του μεταξύ ουρανού και γης.
Και ποτέ δεν ζήτησε τίποτε άλλο…βλέπεται δεν ήξερε ότι υπήρχε κι άλλο,κι άλλο,κι άλλο…..

(ας πούμε το αγόρι μας Χρήστο)…

Ο Χρήστος μεγάλωσε…κι από αγόρι έγινε αντράκι και συνέχιζε τα ουράνια παιχνίδια.
Όμως τα χρόνια πέρασαν κι ο Θεός έπρεπε να βοηθήσει και άλλα παιδιά να μεγαλώσουν.
Έτσι ήρθε η ώρα που πήρε τον Χρήστο για το τελευταίο του ταξίδι σε κείνο το φωτεινό ποτάμι.
Δύσκολη η ώρα του αποχωρισμού μα δεν γινόταν αλλιώς.
Το ποτάμι το φωτεινό,έγινε ποτάμι δακρύων.
Και ερωτήσεις γεννήθηκαν….

-Έκανα ζημιές? Σε στεναχώρεσα με κάτι? Γιατί να μην Κρατάς κι εμένα μαζί με τα άλλα παιδιά? Πότε θα σταθώ πάλι όρθιος? Πότε θα κλωτσήσω πάλι μπάλα?
Τι θα απογίνω ? Μην με αφήνεις.

-Μην κλαις….Δεν θα κλάψεις ποτέ ξανά και δεν πρόκειται να σε αφήσω.Θα σου στείλω έναν από τους βοηθούς μου.

Πέρασε καιρός και ο Χρήστος τις νύχτες δεν κοιμόταν, μόνο περίμενε…
Κι όσο περίμενε και ο βοηθός Του δεν ερχόταν όλο και πιο πολύ κλεινόταν στον εαυτό του.
Τα μάτια του χάσαν την λάμψη τους…το χαμόγελο εχάθη και τούτο.

Κι εκεί που η ελπίδα μαζί με την προσμονή χάθηκαν,ένα πρωινό τηλεφώνημα σε μια γλώσσα που δεν ήξερε ήρθε να ταράξει την ήσυχη ζωή του.
Χρειάστηκε την βοήθεια της μητέρας του για τούτο το ακαταλαβίστικο τηλεφώνημα

-Ποιος είναι?
-Ιατρός….
- ….
-…….
-……….
-…………..
-………
-……………….
-………
-……………



Λίγη ώρα αργότερα το τηλεφώνημα πήρε τέλος και έπρεπε να εξηγήσει η μητέρα όσα ειπώθηκαν στον Χρήστο.
Όσο πιο συγκρατημένα μπορούσε είπε τα καλά νέα του αγοριού που την κοίταζε με τα μεγάλα του μάτια άφωνο.
Το πρόσωπο του φωτίστηκε,τα μάτια του ξαναβρήκαν την παλιά τους λάμψη!

«Είδες? Είδες δεν με ξέχασε.Έστελε τον βοηθό που τόσο καιρό περίμενα.
Και τώρα θα ξαναρχίσω τα νυχτερινά μου ταξίδια…θα σταθώ πάλι όρθιος!»

Μέρες πολλές πέρασαν μέχρι ο Χρήστος να καταλάβει ότι δεν χρειαζόταν πια να περιμένει να πέφτει η νύχτα για να στέκεται όρθιος.Θα μπορούσε όποια ώρα της ημέρας η της νύχτας να περπατά.

Βλέπεται ο βοηθός ήρθε σαν γιατρός που δούλευε σε ένα μεγάλο νοσοκομείο….μια μέρα που έψαχνε τα γυαλιά του άνοιξε ένα ντουλάπι κι εκεί βρήκε πολλά- πολλά χαρτιά που είχαν το όνομα του αγοριού μας επάνω τους.
Ο γιατρός τα χάσε….τόσα πολλά σημειώματα για ένα παιδί …σκέφτηκε ότι αυτό το παιδί θα πρέπει να ήταν πολύ σπουδαίο και συνάμα το ίδιο γενναίο!!!

Κι έτσι αφού βρήκε τα γυαλιά του κάθισε και διάβασε όσα είχαν γράψει για τον Χρήστο οι άνθρωποι….οι γιατράνθρωποι!

Τα διάβασε ξανά και ξανά…..στο τέλος σκέφτηκε….δεν μπορεί αυτό το τόσο σπουδαίο αγόρι να μην μπορεί να σταθεί όρθιο.
Έτσι έψαξε και βρήκε το τηλέφωνό του και ζήτησε να τον συναντήσει.

Από κείνη την συνάντηση και μετά ,η χαμένη ελπίδα πήρε χρώμα!!!

Το αγόρι μας όμως αυτή τη φορά έπρεπε να δουλέψει σκληρά για τις βόλτες που τόσο πολύ του είχαν λείψει.
Δεν το ένοιαξε όμως…είπε θα μπορέσει και Μπόρεσε !!!
Τώρα το αγόρι της ιστορία μας στέκεται στα πόδια του,παίζει μπάλα,χορεύει γελάει.
Είναι ευτυχισμένο !!!

Mα ποτέ δεν ξέχασε εκείνη την μαγική βόλτα στα αστέρια…
Και κάθε που πέφτει ένα αστέρι από τον ουρανό ξέρει ότι έρχεται να του χαρίσει πιότερο φως!!!

"kk"

(κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα)