.jpg)
Σταγόνες νερού στο πρόσωπό μου που φέρνει ο θαλασσινός αέρας...
Τα λιμάνια μοιάζουν με όνειρο κι εγώ καταμεσής στο πέλαγος,παλεύω με τα κύματα σαν να προσπαθώ
να φέρω σε πέρας μιαν αποστολή που ονειρεύτηκα.
Οι θησαυροί στα αμπάρια του μυαλού μου λαμπυρίζουν στην κάθε κλεφτή ματιά...
Τα αμπάρια αυτά όμως είναι τεράστια γι'αυτό και μοιάζουν άδεια.
Έτσι κι εγώ εξορμώ με σκοπό να τα γεμίσω πριν έρθει η ώρα να αράξω για πάντα.
Βέβαια γεννάται ερώτημα μεγάλο...σταματά ο άνθρωπος να παθαίνει και να μαθαίνει?
Όπως η ήλιος κινείται αέναα,έτσι κι εμείς συνεχίζουμε ατέρμονα...
Όταν σε χάρτη χαράζεις πορείες στο χρόνο,όταν γυρεύεις να βρεις τον δικό σου τον χώρο.
"kk"
5 σχόλια:
Φοβού τους πειρατές... 0:)
Κάποτε αυτά τα ερωτήματα αποκτούν αίφνης μια απρόσμενη δροσιά και μας επανακαθορίζουν...
-> Aggelos Spyrou:
Mε θυμάμαι χρόνια πολλά να παλεύω με διάφορους "πειρατές"
Νιώθω πως έχω κερδίσει τις πιο πολλές μάχες...για τις υπόλοιπες παλεύω ακόμα!
ΚαληΣπέρα!
:-)))
-> the_return
Δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί σου!
Θυμάσαι τον ήλιο?
Είναι όμορφα όταν καταφέρνεις να τον κοιτάξεις κατάματα!
Καλό απόγευμα να έχεις!
χάραζε, χάραζε. Δεν μπορεί κάποιο σχήμα θα φανεί, κάποιος ψίθυρος, κάποια πνοή. Όλα αυτά φύλαξέ τα "στην κάθε κλεφτή ματιά"(όπως γράφεις)
φιλάκια.
(αν θες, διόρθωσε τη λέξη "θησαυροί" στην αρχή του δεύτερου στίχου)
->PO
Πρέπει να ακούσεις,να αφουγκραστείς μέσα σου...
Την φωνή εκείνη που μιλά για τα όνειρά σου...
Να παλέψεις για αυτά!
"kk"
(ευχαριστώ για την επισήμανση)
Δημοσίευση σχολίου