Μπορώ...

Σιωπή....

Η νύχτα έπεσε ακόμα μια φορά....

Όλοι βρίσκονται στην αγκαλιά του Μορφέα...αφέθηκαν!

Αφέθηκαν να σκεπαστούν με τα μαγικά πέπλα της νύχτας....

Περνούν τώρα στον κόσμο του ονείρου....

Διαφορετικά τα ονειράτα του καθενός μα συνάμα τόσο ίδια!
Μια στιγμή...δεν κοιμούνται όλοι!!!

Κοίτα,κοίτα καλύτερα....

Ένα παιδί στέκεται έξω....έχει αγκαλιάσει με τα δυό του χέρια το μικρό κορμάκι του.

Το κεφάλι του σκυφτό ανάμεσα στα δυό του γόνατα....ακίνητο!

Άραγε νοιώθει ότι το παρακολουθούν?

Νοιώθει την παρουσία την μαγική που το έχει σκεπάσει με την αέναη σιωπή της?
Νοιώθει πως τούτη τη νύχτα ό,τι κάθε του όνειρο,κάθε του πεθυμιά θα πραγματωθεί?

Νοιώθει πως το μόνο που έχει να κάμει είναι να ζητήσει?

Ξάφνου σηκώνει το κεφάλι ψηλά χωρίς να ξεμπερδέψει τα πόδια του.
Κοιτάζει ψηλά.Κοιτάζει τ'αστέρια....τον σκοτεινό ουρανό...

Ξαφνικά ο ουρανός φωτίζετε...

Μοιάζει σαν να ξεχύνετε από εκεί ψηλά ένα ποτάμι γεμάτο φως ....
Για μια στιγμή φοβήθηκε.

Η μικρή καρδούλα του άρχισε να χτυπά δυνατά.

Ο Θεός σκέφτηκε...Θα δω τον Θεό μου!

Το φωτεινό ποτάμι συνέχιζε να κυλά μέχρι που έφτασε στα πόδια του.

Δεν σάλεψε,δεν μπορούσε να κινηθεί...μόνο περίμενε.

Ξάφνου χέρια μαγικά απλώνονται προς το μέρος του,το αγγίζουν.

Νοιώθει χάδι στο ξανθό του κεφάλι.

Νοιώθει την καρδούλα του να ξαναβρίσκει τον κανονικό της ρυθμό...
Νοιώθει ήρεμο.Προσπαθεί να ξμπλέξει τα πόδια του μα στάθηκε αδύνατο.

Απλώνει τα χέρια ζητώντας βοήθεια.

Θέλει να σηκωθεί,θέλει να σταθεί στα πόδια του,να περπατήσει σε τούτο το ποτάμι.

Θέλει να σταθεί όρθιο ,θέλει να Τον φτάσει.

Μα όσο κι αν προσπαθεί,τα πόδια του αδύναμα να του κάνουν τούτη τη χάρη.

Κοιτάζει τον Θεό του,αγγίζει τα πόδια του....

Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να κάνει,δεν χρειάζεται να ζητήσει με την φωνή του....

Φτάνει τούτη η άδολη ματιά του.

Νοιώθει τότε δυό χέρια,χέρια μεγάλα,δυνατά,να κρατούν τα δικά του.

Τα δαχτυλά τα μικρά μπλέκονται με τα μεγάλα και να το Θαύμα γίνηκε!

Το μικρό αγόρι στέκεται όρθιο.

Τα χέρια του κρατούν γερά τα άλλα τα χέρια,τα μαγικά χέρια,
Φοβάται....

Είναι η πρώτη φορά που στέκεται όρθιο.

Τα βήματά του ασταθή,η μικρή καρδούλα του γέματη δέος.

Δέος για όλα τούτα που του συμβαίνουν τούτη τη νύχτα!

Περπατά τώρα μέσα στο φωτεινό ποτάμι κι ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό.

Μπορεί να αγίξει τ'αστέρια!

Κάποια στιγμή έχει φτάσει στην κορυφή,χάνεται μέσα στα σύννεφα,μέσα στ'αστέρια,!

Θε μου σκέφτεται μη με αφήσεις ποτέ.

Κράτα μου τα χέρια να μπορώ να στέκομαι όρθιος!

Και τον κρατούσε, του έδειξε όλα όσα τόσα χρόνια δεν ήξερε ότι μπορεί να κάμει με τα πόδια του.

Κι άρχισε το μικρό αγόρι να τρέχει στον ουρανό,

να κλωτσά ένα τόπι,που δεν τον ένοιαζε πως βρέθηκε εκεί,φτάνει που βρέθηκε!

Κι άρχισε το μικρό μας αγόρι να στροβυλίζτε γύρω από το κορμάκι του.

Θεικές μουσικές ξεχύθηκαν από παντού...

Κι άρχισε να χορεύει ,να τραγουδά και να γελάει ευτυχισμένο.

Όμως η ώρα πέρασε και το αγόρι έπρεπε να πάει σπίτι του.

Μελαγχόλησε.Αν τώρα που θα πήγαινε σπίτι του δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο?
Κοίταξε προς τον Θεό του ζητώντας πάλι βοήθεια.

Κι ήταν η ματιά του γεμάτη φόβο και προσμονή συνάμα.

Πήγαινε του φώναξε ,πήγαινε κι αύριο θα ξανάρθεις!

Κι έτσι κάθε που η νύχτα έπεφτε το μικρό αγόρι περίμενε να ρθει να τον πάρει,

να του δώσει τα πόδια του....

Και κυλούσε έτσι ο καιρός και το μικρό μας αγόρι έγινε ευτυχισμένο!

Η ευτυχία του ετούτη κρατούσε και την μέρα κι ας μη μπορούσε να περπατήσει.

Ήξερε πως λίγες ώρες μετά θα χόρευε,θα χόρευε και θα γελούσε!

"kk"

(η ιστορία συνεχίζεται...)