Χ Ρ Ο Ν Ι Α....Κ Α Λ Α

Νύχτες ντυμένες το φεγγάρι
Νέες εικόνες και παλιές
Και τ'άστρα απ΄τον ουρανό
Κανείς μη σας τα πάρει



Mε της νεράιδας το ραβδί
Το θεικό το χέρι
Και του Διόνυσου το κλαδί
Το νέκταρ να σας φέρει


Kαλό Αύριο!!!!




"kk"

Σπουδή Ζωής...

Mια φορά κι έναν καιρό,ένα αγόρι κι ένας γέρος ταξίδευαν με τη βάρκα σ'ένα πλατύ ποτάμι. Ενώ το αγόρι τραβούσε κουπί,ο γέρος έπιασε ένα φύλλο που έπλεε πάνω στο νερό,το μελέτησε για μια στιγμή και μετά ρώτησε τον νεαρό αν ξέρει βιολογία. "Όχι" απάντησε το αγόρι. "Νεαρέ μου," είπε ο γέρος, "έχεις χάσει το 25% της ζωής σου." Συνέχισαν το ταξίδι τους και ο γέρος έπιασε ένα χαλίκι που βρισκόταν στον πάτο της βάρκας. Το περιεργάστηκε,εξέτασε το χρώμα του και ρώτησε το αγόρι: "Νεαρέ μου,ξέρεις καθόλου γεωλογίας;" "Όχι κύριε," απάντησε ντροπαλά το αγόρι. "Νεαρέ μου," είπε ο γέρος, "έχεις χάσει το 50% της ζωής σου. Έπεφτε το σούρουπο και ο γέρος κάρφωσε το βλέμμα του στον Πολικό Αστέρα που είχε αρχίσει να λάμπει στον ουρανό. Ύστερα από λίγο ρώτησε τον νεαρό, "Νεαρέ μου,ξέρεις καθόλου αστρονομία;" Το αγόρι έσκυψε το κεφάλι του και κατσουφιασμένο παραδέχτηκε ότι ούτε αστρονομία ξέρει. "Νεαρέ μου," τον μάλωσε ο γέρος,"έχεις χάσει το 70% της ζωής σου." Τη στιγμή εκείνη το αγόρι αντιλήφθηκε ότι το μεγάλο φράγμα μπροστά τους άρχισε να καταρρέει και είδε το νερό να ξεχύνεται ορμητικό. Στράφηκε γρήγορα προς τον γέρο και τον ρώτησε, "Συγνώμη κύριε,ξέρετε κολύμπι;" "Όχι," απάντησε ο γέρος. "Τότε χάσατε ολόκληρη τη ζωή σας!" φώναξε το αγόρι. ************************************** Συμπέρασμα: Δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε όλες τις επιστήμες ή τις τεχνικές της ζωής. Μα αν θέλουμε να "ζούμε", πρέπει να είμαστε σπουδαστές της τέχνης της ζωής. "kk"

Μίλα....

Σήμερα η ημέρα ήταν διαφορετική. Δεν πήγα δουλειά,μα βρέθηκα με κόσμο,πλήθος θα έλεγα… Πλήθος που φώναζε « Μιλάμε...!!!» - - - - - - - - - - Θυμήθηκα σήμερα το ποίημα του Αζίζ Νεσίν Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε: "σώπασε". Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!" Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: "κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!" Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, "Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε, "θα βρεις το μπελά σου, σώπα". Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα" Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά , η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα". Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : "Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα" Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα. Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα". Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα , μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα". Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου και κάν'την να σωπάσει. Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς , χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς" Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσά σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει: Μ Ι Λ Α!.... - - - - - - - - - - Είναι τόσο απλό …φτάνει να αποφασίσουμε να μιλήσουμε!!!

Ζωή....

Κάθε μέρα και μια μέρα Κάθε νύχτα και μια νύχτα Κάθε στροφή και μια στροφή Κάθε ζωή και μια ζωή Χωράφι μεγάλο η ζωή Kαι ένα δαδί που καίει μας δείχνει πως υπάρχει!!! "kk"

Ίμερος...

Πέπλα πόθου Μήτρας αρχέγονης Πουλιά ταξιδιάρικα…. "kk"

Ουδέν ταπεινοφροσύνης ίσον...

Tα ρυάκια μουρμουρίζουν μπορούμε να τα ακούσουμε κι αυτό γιατί δεν είναι μεγάλα δεν έχουν βάθος... από την άλλη τα μεγάλα ποτάμια κυλούν σιωπηλά!!! "kk"

Το σ'αγαπώ ταξίδεψα...

Το σ'αγαπώ ταξίδεψα μέσα στα δυο σου μάτια μέσα σε θάλασσες βαθειές,γαλάζια παλάτια Το σ'αγαπώ τραγούδησαν στα χείλη σου οι αγγέλοι κ'ήταν το στόμα σου γλυκό,πηγή που στάζει μέλι... Στο μαξιλάρι σου άφησα μια λέξη φυλαχτό σου το "σ'αγαπώ" χρυσό κλειδί ν'ανοίγεις το όνειρό σου ζωγράφου αριστούργημα και ποιητή τραγούδι κόσμημα ακριβότερο,κήπων κρυφών λουλούδι... Στα βάθη της ανατολής γεννήθηκε εν'αστέρι σε ονείρου κόσμους μαγικούς μας πάει χέρι χέρι αηδονιού κελάηδημα, βασίλισσας κορώνα λαμπρό αστέρι που ξυπνάς κάθε καρδιάς χειμώνα... Το σ'αγαπώ ταξίδεψα και συ σουν το καράβι μέσα στην έρημο του νου το μόνο φως π'ανάβει σαν ταξιδιώτης θα κρυφτώ μέσα στα όνειρά σου κρασί θα γίνω κόκκινο στα χείλη τα δικά σου...!!! "kk"

Xορεύουμε ?

Άμα μπεις στο χορό, θα χορέψεις! Σύρε τα βήματα και πήδα! Ότι κινείται χορεύει... Ο χορός είναι ποίηση... Ο χορός είναι γλώσσα... Όπως οι λέξεις γίνονται ποιήματα έτσι και το σώμα δημιουργεί χορευτικές κινήσεις! Οι κινήσεις διαδέχονται αρμονικά η μία την άλλη.... ιδανικό μέσον έκφρασης.... Κλείνω τα μάτια κι ακούω μουσικές... Τα χέρια έχουν αγκαλιάσει το κορμί κι αφήνομαι να γεμίσω με νότες όμορφα,ταξιδιάρικα δοσμένες. Το κορμί σιγά-σιγά αποκτά κίνηση... κινείται σε κείνη την αέναη μουσική που μόνο με τα μάτια κλειστά…!!! "kk"

Άγγιγμα...

Αιώνια θάλασσα Με στοργή αγγίζει την ψυχή μου Ίσως τα πιο όμορφα πράγματα ήταν αυτά που ζήσαμε κάποτε "kk"

Eπιστροφή…

Είναι φορές που μόνο να φεύγω θέλω Είναι όμως κι εκείνες οι άλλες που σφαντάζουν όμορφες οι επιστροφές! Ζορίσανε τα πράγματα Και έπρεπε να φύγω για χώρα άλλη Να πουλήσω τα βήματά μου Και να αγοράσω θάλασσα Σημαντικό να επιστρέφεις «νικητής» "kk"

Υπάρχουν φορές που η ζωή μου μοιάζει Σαν καραβάνι στην έρημο Ατελείωτα κάποια ταξίδια… Θα λείψω για λίγο… Θα γυρέψω Γαλαξίες Μεθυσμένους πλανήτες Ψηλές κορυφογραμμές Θα σας ξαναβρώ!!!! "kk"

Καφενές….(συνέχεια)

-Τι θα παραγγείλετε? - Έναν καφέ...μέτριο. Να σφαντάζουν μικρότερες οι ευχές. Κάθε που ο ήλιος αφήνεται στην νύχτα να ελευθερώνει μικρότερες υποσχέσεις! "kk"

Αν...

O ήλιος λούζει τα μαλλιά σου Του δειλινού η πορφύρα χρώμα στη ματιά σου… Αγγελική μορφή λυχνάρι στα όνειρα μου Τοιχογραφία ανέγγιχτη στα σπήλαια της καρδιάς μου. Λευκά τα κύματα στου ορίζοντα τα χείλη Άγγελοι γίνονται στου ουρανού την πύλη… Μέσα απ τα σύννεφα της γης γίνεσαι βλέμμα Στο παραμύθι αλήθεια μου και στη ζωή το ψέμα.... Αν ήμουνα μάγισσα θα ήσουν άγγελος μου Αν ήμουνα εικόνισμα θα ήσουν φυλακτό μου… Αν ήμουνα ουρανός θα ήσουν το γαλάζιο Αν ήμουνα μια εκκλησιά θα ήσουν το φως μου τ'Άγιo. "kk"

Ανατολή...

Έφερες την ανατολή στη σκοτεινή μου ελπίδα και ήταν το ωραιότερο ξημέρωμα που είδα...!!! "kk"

Κωνσταντίνος Δαβάκης.

Κωνσταντίνος Δαβάκης.
Ένας θρύλος που περνάει αθόρυβα στη λησμονιά.
Γεννήθηκε το 1897 στο μικρό χωριό Κεχριάνικα της αποσκερής Μέσα Μάνης. Ήταν γιος του δασκάλου Δικαίου Ντάβου Δαβάκη και της Σοφίας.

Ένας χιλιοτραγουδισμένος ήρωας, καταξιωμένος στη συνείδηση των Πανελλήνων, που έκανε πράξη το ΟΧΙ στα βουνά της Ηπείρου.
Ακούγεται κάθε χρόνο όλο και λιγότερο στις εορταστικές εκδηλώσεις της Ελλάδος και εδώ στη Μάνη καθόλου πια και το λέω με πίκρα ίσως γιατί είχε την ατυχία να είναι Μανιάτης.


Αυτός ήταν ο αετός της Πίνδου.
Ο πατριώτης-ήρωας.





Kρατώ στα χέρια μου βιβλίο με σελίδες κιτρινισμένες και κάποιες από αυτές φθαρμένες.
Δύσκολα μπορεί κάποιος να τις διαβάσει.
Φέρει τίτλο: "Δαβάκης-Πίνδος"
Συγγραφέας ο αντισυνταγματάρχης πεζικού Ιωάννης Βερνάρδος.
Μακάρι να μπορούσα να το μεταφέρω όλο...
Θα σταθώ όμως σε λίγες αράδες που ακόμα και σήμερα κάνουν τον γέρο πατέρα μου να κλαίει....
Η γιαγιά Σοφία όταν έμαθε τον θάνατό του …

Ε κρουσταλλένιε ποταμέ,
που δεν εθόλωσες ποτέ,
μ'από τα δώρα κ'εδανά
έχεις θολώσει τα νερά,
και ζ'έφαε η θάλασσα.



Δεν ήτανε για να θαφτείς
με δόξα, με υπόληψη
και με παράτα και τιμή
όπως ζ'επανταρίζασι
τ'ήτα η γκαρδία σου μπαξές
μ'όλο δεντροφυτέμετα.



Χρυσέ μου πολυελαίε
με τις χρυσέ'ζου τρέμουλες
στη μεσαρία του σπιτιού
πο'πέρσες κ'ετσακίστηκες
χίλια κομμάτια γίνηκες
το σπίτι εσκοτίδιασε.



Όλοι να τον κλάψωμε
το παλικάρι της τιμής
όπου εμάχοντα μπροστά
απά στης Πίνδος τα βουνά
να μην ποδουλωθή η γι Ελλάς...

...........

Θέλω...!!!

Θέλω στ'αστέρια να πετάξω κι απ'άκρη σ'άκρη για σένα να ψάξω Θέλω τη νύχτα να κάνω μέρα και το φεγγάρι στα χέρια σου βέρα Πάρε με απόψε σε δυό μονοπάτια αυτά που κοιτάω με του ονείρου τα μάτια Άπλωστα τα χέρια και γίνε σεντόνι και γίνε φωτιά στη ψυχή που παγώνει Μαργαριτάρι λευκό,γιασεμιού ηλιαχτίδα σαν κοχύλι σε κλείνω της καρδιάς μου ελπίδα σαν λουλούδι νεκρό που ξυπνά τον χειμώνα Σ'αγαπώ σαν το δείλη που χρώμα γεννάει σαν τραγούδι παλιό που το μέλλον μεθάει Σ'αγαπω σιωπηλά κάθε χτύπος προσμένει σαν καμπάνα που ηχεί τη λαμπρή σαν σημαίνει "kk"

Το δικό μου αυγό...

Απόψε θα βγω απ' το μπλε το αβγό που τα κύματα κρύβει βαθιά του, Ποσειδώνες Θεούς δυνατούς, τρυφερούς φυλακίζει ρευστά στην καρδιά του... Με ροζέ πυτζαμάκια κι αρκουδέ παντοφλάκια θα αντικρίσω τον κόσμο που τρέχει θα χωθώ σε γωνιά θα κοιτάξω κλεφτά θα διαλέξω βραδιά που να βρέχει... Απόψε θα βγω απ' τον μπλε πυρετό και θα ψάξω καπνό να φουμάρω μ' αρκουδέ παντοφλάκια και ροζέ πυτζαμάκια ο περίγελος θα είμαι στο χάρο. Κι αν στο δρόμο χαθώ λένε τ' άστρα θα βρω τροχονόμο με μάτια ωραία Σα με δει μοναχή στη ροζέ τη στολή τούτη η σύγκρουση θα 'ναι μοιραία! Απόψε σα βγω απ' το μπλε τον αφρό θ' αγοράσω καπνό να τον κάψω... Σ' αγκαλιά τρυφερή και σε στήθος δασύ θα βουλιάξω γλυκά κι ας ανάψω! (το γράφημα τούτο είναι χαρισμένο από την φίλη μου Τζίνα) Ακριβώς το ίδιο έπαθα και χθές !!!

Άνθρωπος...

"O αστυνόμος εμφανίζεται στο κατώφλι της πόρτας και μιλά χωρίς να τους κοιτάζει-τραχιά) -Λοιπόν ποιό είναι το όνομά του? - Άνθρωπος (ο αστυνόμος βγάζοντας ένα τσαλακωμένο σημείωμα κι ένα αποκόματο μολυβιού): -Πως γράφεται? Ευγ.Ο'Νηλ:

Θύμισες....

Θα σε θυμάμαι πάντα σαν ανατολή
σαν χάδι αέρινο στις άκρες των ματιών μου
στα όνειρα μου,τραγουδιών ήσουν φωνή
το πιο γλαυκό μαργαριτάρι των βυθών μου...

Θα σε φυλάξω μες της μνήμης την αυλή
πλάι σου να ρχομαι τις Κυριακές να κλαίω
κι όπως θα γέρνεις στο πλευρό μου σιωπηλόs
πόσο μου έλειψε η αγάπη θα σου λέω...

"kk"

Όταν οι απορίες βρίσκουν απάντηση....

Ε τώρα ησύχασα...

Έμαθα γιατί κήδεψα το σπίτι μου

............................

Βρέχει...

Μοιάζουν ωσάν
δάκρυα...όλα μαζεμένα εκεί ψηλά...και ξάφνου βρήκαν τον δρόμο τους!

Δάκρυα χαράς,δάκρυα λύπης,δάκρυα λύτρωσης...

Μου αρέσει η βροχή!
Όλα μυρίζουν διαφορετικά....

Ναι μου αρέσει η βροχή...δεν διακρίνονται τα δάκρυά μου...

Απόψε η βροχή έχει μια θλίψη,σαν να κλαίει ο Θεός...κι εγώ μαζί του....

Βυθίστηκα μέσα της..
Ο αγέρας που χτυπά τα παραθυρόφυλλα και η βροχή να πέφτει στους δρόμους του κόσμου....μια μουσική αέναη χωρίς σταματημό...

"kk"

Καφενές...

- Τι θα παραγγείλετε?
- Έναν έρωτα παρακαλώ…
Σκέτο…
Να αφήσει την γεύση του απάλιωτη στην καρδιά μου!

“kk”

Άτιτλο...

To όνειρό μου είναι
Πως περπατώ στην θάλασσα

Και ο εφιάλτης μου είναι
Πως μου αρέσει πιο πολύ από τους δρόμους

“kk”

Σε Σένα...

Στη γη μου είσαι πράσινο,στον ουρανό γαλάζιο
και κάθε εχθρού σου η ματιά σε ωκεανό ναυάγιο...
Σ'αντάμωσα σε διαδρομές του κόσμου ξεχασμένες...
εκεί που ζουν θεότητες αρχαίες,κοιμισμένες...


Γαλήνεψε ο ουρανός με κοίταξε στα μάτια,
δυο χελιδόνια την αυγή,φιλί στην άνοιξη...
Με κρίνους μάζεψα νερό κι από την γη κομμάτια
κι απ'ένα αστέρι ,έκλεψα νυχτιάς κατάνυξη


Ένα μαντείο ρώτησα,τα σύννεφα αν θα φύγουν
κι ο μάντης είπε...οι ουρανοί μόνο αν σε δουν ανοίγουν...
Είπε πως πήγες σ'άλλη γη σε άλλο κόσμο μπήκες,
εκεί τον ήλιο έφερες κι εδώ βροχή και λύπες

"kk"

Θάνατος.....Αθάνατος....

Είναι φορές που αισθάνομαι πως τα γλαροπούλια
έχουν φύγει και δεν θα γυρίσουν μηδέποτε
Ταξίδι με βλέμμα ασάλευτο να κοιτούν το φεγγάρι

Μοιάζει ο χρόνος να πέθανε
και να μείναν μονάχα δυο μάτια
να κοιτούν τα λείψανα σαν αξιοθέατα

Μα για ποια αθανασία ψάχνουμε τόσους αιώνες?


"kk"

Στον απόηχο του μεσημεριού!!!

Σκέφτομαι πως η ζωή έχει έχει τους δικούς της κανόνες!
Πότε ετούτοι οι ρυθμοί είναι αργοί ως τον ήχο ενός ρολογιού και
άλλοτε είναι γοργοί ως το νερό που κυλά με ορμή από τα βουνά και τρέχει να ανταμώσει την θάλασσα.

Αίνιγμα από τα μεγαλύτερα η ζωή που μοιάζει να είναι καλά κρυμμένο σε κάποιο σεντούκι με διπλές κλειδωνιές!

Στο μεταξύ η ζωή μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς,αδυσώπιτους.
Τον χρόνο,το ρολόι του χρόνου δεν μπορούμε να το γυρίσουμε πίσω...
κάποιες φορές μοιάζει σαν να παίζουμε ένα παιχνίδι μαζί του και να πασχίζουμε για την νίκη!

Η ζωή έχει τελικά τους δικούς της κανόνες που κάποιοι φιλόσοφοι τους χαρακτήρισαν νομοτελειακούς.
Ανατρέπονται από την μια στιγμή στην άλλη πράγματα,ιδέες,ακόμα και συναισθήματα κι όλοι τρέχουν...όλοι γυρεύουν να προλάβουν κάτι!

Υπάρχουν δε,άνθρωποι που είναι ανίκανοι να καταλάβουν πως είναι να πολεμούν για τα όνειρα τους.

Κι ο χρόνος κυλά και η ζωή με τους κανόνες τις μοιάζει να τα κονιορτοποιεί όλα.
Η ζωή δεν είναι μια λεωφόρος...είναι πολλές μικρές η μεγάλες διακλαδώσεις και πολλά πολλά μονοπάτια.
Όλα μας τα όνειρα μπορούν να πραγματωθούν φτάνει να παλέψουμε για αυτά!!!!


"kk"

Ματίλντα...

Όταν ο κόσμος γίνει σκοτεινός
και σκεπαστεί παντού από τα μίση
και όταν της Ματίλντας το άγιο φως
από τα μέρη τούτα έχει σβήσει

Όταν ο νάνος με τον νάνο πολεμά
και ξωτικά σκοτώνουν τα τελώνεια
κι όταν παντού θα βασιλεύουν μοναχά
το μίσος,η οργή και η διχόνοια

Όταν θ'αντιλαλούν αλλού κραυγές
και κλάματα αλλού μισοπνιγμένα
όταν θα βάφονται νύχτες και αυγές
από των σκοτωμένων το άλικο το αίμα

Από τα έγκατα κάποιας σπηλιάς
τότε και πάλι η ελπίδα θα ζυγώσει
θα έρθει ο μικρός μας βασιλιάς
απ'τη διχόνοια να μας λευτερώσει

Μέσα στου μάγου του Ζαμπόρ το κάστρο
κρυμμένο είναι το φως το μαγικό
εφτά κλειδιά έχουν κλειδώσει το άστρο
που κλειδωνειές εφτά κρατάνε σφαλιστό

Για να βρει τα εφτά κλειδιά ο βασιλιάς μας
εφτά αινίγματα πρέπει να λύσει
έτσι που πάλι μέσα στην καρδιά μας
η αγάπη να 'ρθει να κατοικήσει

Ο δρόμος για το μαγικό φανάρι
είναι γραμμένος σ'εφτά πλάκες μαγικές
για οδηγό όποιος τις διδαχές τους πάρει
θα λευτερώσει τις δικές μας τις καρδιές.

Διαδρομές!!!

Ταξιδιώτης όλα μου τα χρόνια!
Γυρεύοντας τα διαφορετικά!


Ημέρες στα άγνωστα που γιομίζουν την καρδιά προσμονή
Δειλινά σαν εκείνα που αντάμωσα κάποτε στην Σαντορίνη
Νύχτες σε κυκλαδίτικα βράχια

Θάλασσες ντυμένες του φεγγαριού το μανδύα
Λιμάνια απάνεμα να παίρνουν την αντάρα της ψυχής
Κατάρτια περήφανα,αγέρωχα

Χρώματα που κυματίζουν ελεύθερα σε λιμάνια ξένα
Γιομάτα πλούτο και δόξα

Χώματα σε χρώματα βαθιά
Σιδηροτροχιές που σε πηγαίνουν σε σταθμούς και σε ανθρώπους
Κι όμως κάποιοι μηχανοδηγοί δεν συναντήθηκαν ποτέ κι ας είχαν τροχιές συνδεδεμένες!

Κι όμως
Υπάρχουν φορές που τούτες
Οι διαδρομές όλες ίδιες μοιάζουν

“kk”

Νύχτες...

Νύχτες χωρίς ξημέρωμα
Ατελείωτες

Νύχτες φύλακες
Πόθων ανομολόγητων

Νύχτες γιομάτες
Ερωτευμένες νότες

Νύχτες ντυμένες γιασεμί
Πέπλα πυξίδες






Μελωδίες σε φόντο μαύρο από μακριά φτασμένες...
σαν σε ζωή σε κόλαση....
Κι όμως τα βήματα κοντά τους φέρνουν...
Και ξάφνου από το πουθενά μικρά τριζόνια αλλάζουν τον σκοπό!

"kk"

Άτιτλο

Μια φορά κι έναν καιρό,κάποιο δαμάλι νεαρό,
Γύριζε σπίτι στη μαμά του,μέσα από δάσος σκιερό
Για κακή του τύχη όμως,λοξοδρόμισε,
Το δρόμο έχασε,το μονοπάτι το σωστό λησμόνησε.
Βεβαίως το δαμάλι μας είναι στα θυμαράκια,
Αφού από τότε έχουν διαβεί διακόσια και χρονάκια.
Άφησε ωστόσο πίσω του,αν και πολύ μικρό,
Ίχνη και δίδαγμα που θα σας διηγηθώ.
Την άλλη μέρα το πρωί ένας κεφάτος σκύλος
Είδε τα τα ίχνη κι έσκουξε,
<<που πήγε αυτός ο φίλος!>>


Σε λίγο ακολούθησε ένα κοπάδι αντάμα
Με το σοφό του αρχηγό,σωστώ Δαλάι Λάμα.
Κάθε κοιλάδα και βουνό,χαράδρα και φαράγγι,
Χωρίς να στέκονται λεπτό τον πήραν στο φαλάγγι.
Έτσι λοιπόν από καιρό στήθηκε η απάτη
Μέσα στο δάσος το παλιό φτιάχτηκε μονοπάτι
Πόσοι δεν βλαστημήσανε για τις κακοτοπιές του,
Και έσκισαν τα ρούχα τους στις κοφτερές γωνιές του!
Γιατί ήταν τόσο δύσβατο αυτό το μονοπάτι,
Που όποιος το ροβόλαγε είχε να πει και κάτι.
Κανείς όμως δεν σκέφτηκε να μη γυρίσει πάλι,
Στο δρόμο εκείνο τον παλιό που πήρε το δαμάλι.
Να αποφύγει τις στροφές που έφερναν ναυτία
Και που οφείλονταν απλά στου ζώου τη βλακεία.


Το μονοπάτι μας λοιπόν κατέληξε δρομάκι
Κι όπως κυλούσε ο καιρός,ανοίχτηκε σαν δρόμος,
Για να περνούν τα άλογα αγκομαχώντας όμως.
Καθώς ο ήλιος έκαιγε και εκείνα φορτωμένα,
Έκαναν τρία βήματα και προχωρούσαν ένα.
Μα τίποτα δε στάθηκε άξιο για να πείσει,
Το πλήθος και τα βήματα να μην ακολουθήσει.
Ο χρόνος έτρεχε γοργά,κυλούσε σαν νερό,
Μετά από αιώνα ενάμιση,στήθηκε εκεί χωριό
Και πάλι πολύ γρήγορα,και μάρτυς μου ο Δίας,
Βρέθηκε να'ναι η οδός πολύβουης πολιτείας
Για να εξελιχθεί γοργά στην κεντρική λεωφόρο
Περίφημης μητρόπολης,με κάθε τροχοφόρο.


Κι ο χρόνος έτρεχε γοργά,κυλούσε σαν νερό,
Μετά από αιώνες δυόμισι,χωρίς σταματημό,
Πλήθος ανθρώπων μανιακό ακολουθούσε πάλι,
Το δρόμο εκείνο τον παλιό που πήρε το δαμάλι.<
Και στις απότομες στροφές μιας διαδρομής φρενήρους
Κυκλοφορούσε η ζωή ολόκληρης ηπείρου.
Ένα δαμάλι νεαρό,νεκρό αιώνες τρείς,
Χιλιάδες είχε οπαδούς της νέας εποχής.
Μα και πολύ αργότερα,σε χρόνια εκατό,
Το ίδιο δαμάλι το νεκρό είχαν για οδηγό
Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι το έχουν δεδομένο,
Κάθε παλιά συνήθεια να'ναι κατεστημένο.


Η ιστορία φίλοι μου,κρύβει ηθικό ένα δίδαγμα,
Εφόσον μου επιτρέπεται εγώ να κάνω κήρυγμα.
Τυφλά για πάντα ακολουθεί το ανθρώπινο κοπάδι,
Το δρόμο που μας έδειξε κάθε σοφό στραβάδι.
Και ο καθείς νυχθημερόν και Κυριακή και σχόλη,
Κοπιάζει και ιδροκοπά σ'αυτό που κάνουν όλοι.
Το πλήθος που αφόρητα εμμένει να επιμένει
Να δίνει κάθε τίμημα για την πεπατημένη.
Και άλλο ποτέ δεν σκέφτεται,κι άλλο ποτέ δεν πράττει,
Απ'το να είναι πρότυπο του κάθε ιχνηλάτη.
Ενώ οι πανάρχαιοι Θεοί του δάσους σκαν στα γέλια
Καθώς την γνωρίζουν στην εντέλεια.


Μα δε μου επιτρέπεται σοφίες να αραδιάζω,
Για τούτο συγχωρήστε με,αλλά απουσιάζω.

Δώσε για να πάρεις…

Δώσε για να πάρεις…

Ναι...το έλεγε η γιαγιά μου,ο πατέρας μου…ακόμα και στην εκκλησία το είχα ακούσει κάποτε.

Όποιος δίνει παίρνει…

Μεγάλο ψέμα!
Όλοι μας έχουμε ακούσει να λένε…Έδωσα…έδωσα…έδωσα….
Όσοι δίνουν με μόνο σκοπό να πάρουν καταστράφηκαν…κι αυτό γιατί δεν πήραν ότι νόμιζαν πως άξιζαν.

Το σωστό είναι να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα.
Όταν δίνεις για να πάρεις…ε αυτό λέγεται εμπόριο!

Κάποτε μια νεαρή γυναίκα μου είπε πως αν η εταιρεία ήταν δική της,τότε θα δούλευε και θα άλλαζε και πολλά πράγματα.
Για στάσου…μήτε δική μου είναι…κι όλα αυτά τα χρόνια δεν δουλεύω παρά για την Κίρκη και την οικογένεια της.

Η αληθινή προσφορά,οδηγεί σε πραγματική ζωή!!!

"kk"

Κορυδαλλός...

Aν ακούσετε την φωνή του κορυδαλλού...

Τύχη πολύ φέρνει...

Ευτυχία σημαίνει....

Έρωτας...

Όλοι μας κάποτε απαντήσαμε έναν κορυδαλλό...

Ας ρίξουμε ματιές στα θυμητάρια μας!




...Όταν πρωτάνοιξα τα μάτια μου το πρωινό με το θαμπό το φως,

Εσένα είδα...

Kι ήταν χυμένο φως ολόγυρά μου.

Ήταν η λάμψη που με πήρε μακριά...ως την Αιωνιότητα!


“kk”

.......

Αν σε ενός βράχου την άκρια χόρευα
Θα στεκόμουν εκεί μέχρι την αυγή να αντικρίσω.

Κι αν στα χέρια έφερνες όνειρα σταχτιά
Θα κρατούσα ρόδα.

Κι αν ο χορός τραγούδι γινόταν
Θα είχε τα χρώματα της άνοιξης όλα.

................

Σκέψεις ζώσανε την νύχτα!

"kk"

Σκαλί σκαλί....

Ξημέρωσε σήμερα μια μέρα διαφορετική…

Ήχοι του ντιντζεριντό γιόμισαν την ακοή μου…

Οι πόρτες άνοιξαν και ο ήλιος σιγά-σιγά θα βρει τον δρόμο του….

Γιγάντιο μαργαριτάρι που θα φωτίσει τα αβαθή που άφησε πίσω της η φωτιά.

"kk"

Πόνος!

Τούτη η γη,η γη μας
δεν χρειαζόταν πολλά
μονάχα ανθρώπους να την νοιάζονται
και να τη γιομίζουν όνειρα και ελπίδες

Χρειάζεται...

Χαμόγελα παιδιών
και τιτιβίσματα πουλιών

Ξημερώματα με ήλιους χρυσούς
και νύχτες με καθάριους ουρανούς

Δεν χρειάζεται σιωπές πένθιμες
και χρώματα μαύρα
μα μήτε σε παρενθέσεις να την φυλακίσεις


Μέρες τώρα κηδεύουμε την γη μας!

"kk"

Μυστικό....(1)

Δεν γνωρίζω το πως
μα αρώματα γιόμισαν την ακοή μου

Γλυκάνισος
και
Δύοσμος

Να χορεύεις
Σύρε τα βήματα
Μη φοβάσαι
Απλά χόρευε εσύ...τι κι αν δεν ξέρεις τα βήματα
Λικνίσου
Το μυστικό βρίσκεται στην ισσοροπία των άλλων

"kk"

Θάλασσα!!!

Θάλασσα,αστέρια σελήνης
κατάρτι....
φυλακισέ με

Δυό μάτια μπλέ μεσ'του κόσμου τον χάρτη...
σαν οπτασία

Λεύκα πανέμορφη,πάνω στην άμμο
φιλί χρυσαφένιο στη
φαντασία....

Λευκό καράβι σηκώνει πανιά σαν φεγγάρι
μελένιο
χρυσό φεγγάρι.....

Σήκωσε τα μάτια στην άφωνη νύχτα κι άναψε τ'αστέρια
ταξιδεψέ με....

Αστροφορούσα νεραίδα,αυγής παραμύθι
φυλάκισέ με....

Με ένα ραβδί κάνε φως της νύχτας τη λήθη....

"kk"

Aπόψε...

Aπόψε θάρθω...
όχι γιατί έσυ το ξέχασες
μα θάρθω απόψε για όλα εκείνα
που μου έκλεψες...

Aπόψε θάρθω..
σα σε γιορτή ο ερχομός θα μοιάζει
σαν κλέφτης έρωτας
μέσα σε όνειρα βαθιά...

Απόψε θάρθω...
Έρωτας και βροχή συνάμα
κι ένα φεγγάρι δαχτυλίδι θα γενεί
στο χέρι σου να το φοράς...

"kk"

...........

Είναι που μέρες τώρα νιώθω την γη να χάνεται...και οι προσπάθειες άκαρπες ώστε να την συγκρατήσω.

Αφέθηκα στην δύνη και απλά περιμένω να τελειώσει τούτο το άχαρο,λυπημένο ταξίδι!

Μα σαν τελέψει θα αντικρύσω τον ήλιο ξανά και τα χαμόγελα θα γιομίσουν τα μάτια!

"kk"

Μια ΚαληΜέρα στην Κυριακή Σας!

Αντίς για τα πόδια...ρόδες!!!

Το δοκίμασα κάποτε...

Βρισκόμουν για δουλειά σε ένα νησί...μέσα στον εργασιακό χώρο υπήρχε μια καφετέρια ντυμένη στα λευκά και κείνο το γαλάζιο της θάλασσας,όμορφος χώρος,σε καλούσε στις πολυθρόνες της...με θέα που ο επισκέπτης μπορούσε να "χαθεί" .

Ένα μόνο ήταν το μειονέκτημα τούτου του όμορφου χώρου...είχε σκαλιά!

Μετά από ώρες δουλειάς ήθελα έναν καφέ κι αντίς να τον πιώ στο γραφείο μου πέρασα δίπλα στο καφέ...με το ποτήρι γιομάτο από το καφέ υγρό στις χούφτες μου άφησα το βλέμμα μου να γιομίσει θάλασσα...
Ήταν τελικά πολύ καλή η ιδέα μου να πιω τον καφέ μου εκεί.

Την ησυχία όμως την "τάραξε" η είσοδος στον χώρο ενός αυτοκινήτου...στύλωσα τα μάτια μου στους επιβάτες του...
Μου έκανε εντύπωση που ενώ ο άντρας βγήκε από το αυτοκίνητο η κυρία δίπλα του δεν έκανε καμιά κίνηση να βγει κι αυτή..απλά περίμενε!

Ο Sam (έτσι τον έλεγαν,το έμαθα αργότερα) αντί να πάει να της ανοίξει την πόρτα πήγε στο πορτμπαγκάζ...τα μάτια μου δεν τους άφηναν...και ξαφνικά πάγωσα....βλέπεται τώρα ερχόταν προς την κυρία μα κυλούσε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.

Την βοήθησε να καθίσει...και ξεκίνησαν προς το καφέ.
Όμως η πρόσβαση τους ήταν αδύνατη...είχε σκαλιά!

Την άκουσα να του λέει...κρίμα κι ήθελα τόσο πολύ να πιούμε καφέ εδώ...
πήγαινέ με στο αυτοκίνητο και γύρισε να πιείς τον καφέ σου κι όταν τελειώσεις φέρε και σε μένα,μόνο να κοιτάξεις καλά,να τα δεις όλα γιατί μετά θα μου τα περιγράψεις!

Όλη η συζήτηση γινόταν στα ελληνικά κι ας έμοιαζαν οι δύο τους ξένοι τουρίστες.

Μέσα σε δευτερόλεπτα μπήκα στην θέση της...κι έκαμα αυτό που έπρεπε...σκέφτηκα ...πόσο βάρος μπορεί να έχει ένα καροτσάκι κι η κυρία δεν φαινόταν δα και τόσο βαριά.
Δυο άντρες χρειάστηκαν να βοηθήσουν ώστε να ανέβει και η Μαρία τα σκαλιά ασφαλής.

Έμαθα πως ο Sam είχε έρθει κάποτε στο νησί για διακοπές γνώρισε την Μαρία σε μια ταβέρνα και την ερωτεύθηκε...ναυαγός όπως είπε στην θάλασσα των ματιών της.
Μήτε που έβλεπε το καροτσάκι που η Μαρία ήταν καθηλωμένη από παιδί από ένα ατύχημα...μόνο κοιτούσε τα μπλε μάτια κι άκουγε τις καμπάνες της καρδιάς της.
Τον ερωτεύθηκε κι εκείνη κι από τότε δεν χώρισαν ποτέ...

Τους φίλησα και τους δυο,τους είπα ευχαριστώ κι έφυγα για να συνεχίσω την δουλειά μου...
Ξαναγύρισα όμως γιατί είχα ξεχάσει κάτι σημαντικό να τους πω...από αύριο θα μπορείτε να έρχεσθε εδώ χωρίς το αρχικό πρόβλημα,θα το τακτοποιήσουν οι εδώ υπεύθυνοι...τι όμορφη αγκαλιά ήταν αυτή...!!!

Το ζευγάρι το ξανάδα λίγες ημέρες μετά...όταν πήγα για καφέ...τους χαμογέλασα!
Πήρα τον καφέ μου κι έφυγα.


Όταν επέστρεψα σπίτι μου ζήτησα να μου αγοράσουν ένα ίδιο αμαξίδιο...έτσι το επόμενο πρωί έγινε τα πόδια μου.
Θα "περπατούσα" με αυτό όλο το 24ώρο!!!

Πιστέψτε με ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που είχα κάνει...δεν έφτανα στον νιπτήρα να πληθώ,δεν κατάφερα να ντυθώ μονάχη μου,ο οδηγός του ταξί που κάλεσα για να πάω στην δουλειά μου μόλις με είδε στο αμαξίδιο δυσανασχέτησε (βλέπεται έπρεπε αυτός να το βάλει στο αυτοκίνητο), έκαμα αρκετή ώρα να ανέβω στο γραφείο μου,οι πελάτες με κοιτούσαν με οίκτο.

Όλη η ημέρα πέρασε δύσκολα...το πιο δύσκολο όμως ήταν όταν οι άνθρωποι με κοιτούσαν με συγκαταβατικότητα και νόμιζαν πως πίσω από τα χαζογαμόγελα συμπάθειας έκρυβαν τον οίκτος τους ή και την αποστροφή τους!

Κι όμως ήμουν εγώ...με είχαν ξαναδεί και πάντα ήμουν ίση τους...βλέπεται τώρα έπρεπε να σκύβουν για να μου μιλήσουν.
Κανένας από όσους με είδαν κείνη την ημέρα δεν σκέφτηκε πως είμαι ο ίδιος άνθρωπος που είχαν συναντήσει αρκετές φορές πριν....
Όμως κανένας από αυτούς δεν με ξαναείδε...

Η άσπρη ψυχή είναι που μετράει έλεγε η γιαγιά μου!!!

"kk"

( Γραμμένο μέρες τώρα ετούτο το κείμενο...

Aιτία για την δημοσιεύση του σε τούτον εδώ τον χώρο

μια συζήτηση που είχα λίγη ώρα πριν.)

Κι όμως ....

Κι όμως ήταν πάντα εκεί
Την άκουγα
Την μύριζα στον αέρα
Ωσάν μια λόγχη
Πρόκληση


Καρφωμένη σε τέσσερες άκρες
Σαν σε ουρανό τα’αστέρια
Ντυμένη του ουράνιου τόξου τα χρώματα
Αναμονή


Κι όμως ήταν πάντα εκεί
Ναι αιωρείται
Να ανατριχιάζει
Βήματα μικρά
Η μονοτονία της προσμονής

"kk"

Άτιτλο...

Υπάρχουν φορές που...

Οι άνθρωποι σφαντάζουν μικρότεροι από τους
Ανθρώπους

Οι λέξεις γραμμένες πιο μικρές και από τις
Λέξεις

Τα πόδια γινήκαν ρόδες και
το κορμί μοιάζει αντίς οστών να είναι χτισμένο πάνω σε παλιοσίδερα

Και ρωτώ εσένα,
εσένα που σε φωνάζουν Θεό....

Γιατί όλα είναι πιο μικρά σε τούτο τον τόπο?

"kk"

Αγία Πετρούπολη

Μια πόλη που μετρά τον χρόνο τρεις αιώνες .
Η πόλη με τα μεγάλα ποτάμια,τις λεωφόρους,κανάλια με τοξωτά γεφύρια,εντυπωσιακές εκκλησιές,πάρκα και μουσεία.
Χτίστηκε από τον Μέγα Πέτρο το 1703.
Για διακόσια χρόνια υπήρξε η πρωτεύουσα της Ρώσικης αυτοκρατορίας.
Μια πόλη που γέννησε τον Ντοστογιέφσκι,τον Πούσκιν, τον Τολστόι…
Στην ίδια πόλη γεννήθηκε η μουσική τωνΤσαικόφσκι, Ραχμάνινοφ, Προκόφιεφ…
Η Μέκκα του τουρισμού για την Ρωσία

το ΕΡΜΙΤΑΖ
(Η μεγαλύτερη πινακοθήκη της Ρωσίας….ιδρύθηκε το 1764 για να στεγάσει συλλογή 255 έργων τέχνης)


το ΡΩΣΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

τον ναό του ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ
(Χτίστηκε με σχέδια του αρχιτέκτονα Αύγουστου Μονφεράν.Ένας από τους πιο όμορφους ναούς της Ευρώπης με διακόσμηση του 19ου αι)


την ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ

Και πολλά ακόμη τα όσα ένας επισκέπτης μπορεί να περπατήσει σε τούτη την αγέρωχη πόλη.


Και όμως τίποτε από όλα αυτά δεν μπόρεσα να επισκεφθώ σε τούτη την πρώτη μου επίσκεψη.
Κατάπιαν τον χρόνο μου οι αριθμοί και οι χρόνοι.

Αποστολή εξετελέσθη
Ταξιδεύοντας σε δρόμους που έχω ξαναπερπατήσει
Σε κομμάτια γης που σαν κύκλοι φαντάζουν
Ποτισμένα με θάλασσα και αέρα
Πάντα θα τα φυλάω μέσα μου.

Κύκλοι που ακόμα δεν έκλεισαν
Μα σαν θα έρθει η ώρα
Το κορμί θα βρει την δική του γη
Και η ψυχή θα ταξιδέψει σε άλλες στράτες!

(Την ΚαληΜέρα μου)

“kk”

Είναι κάτι μέρες....

Eίναι κάτι μέρες που στο όνειρο ζω...που μοιάζει σα να μη ζω πραγματικά...
εκεί στα σύννεφα ξαπλωμένη...η ψυχή διάφανη γίνεται...

Είναι κάτι μέρες που ξεκινούν πολύ νωρίς κι ο νους τρέχει να αγκαλιάσει όλα εκείνα που η ψυχή,η καρδιά πόθησε...

Είναι κάτι μέρες που γέννιουνται μέσα από το τιτίβισμα ενός αηδονιού μπορεί να γίνει ήλιος λαμπερός και με την ζέστα του να αγκαλιάσει την καρδιά σου...

Είναι κάτι μέρες που τα χέρια τυλίγονται γύρω από το κορμί και ζητούν να σε κρατήσουν παντοτινά μέσα στην θέρμη τους!

Είναι όμως κι εκείνες οι άλλες οι μέρες που γυρεύεις να βρεις τα λάθη σου,που έφταιξες...αν τελικά ήταν το πολύ της ψυχής σου ή το λίγο της...

Είναι εκείνες οι άλλες ημέρες.....

"kk"

Αλήθεια...!!!

Πολεμώ...
με αντίθεση και αντιστροφή
με ομορφιά και ηδονή
με ερώτηση και ερωτισμό
με φιλοσοφία και δυναμισμό

Είναι οι λέξεις τα ενδύματα των αισθήσεων !!!

Ασπίδα και ξίφος
Ανέποχα...
Αυτογνωσία...μια θάλασα...που δεν σε αφήνει στεγνό.

Κόκκινο
Ζωή
Ένταση
Πυρ

Ξεχείλισμα
Φωτιά
Σελήνη
Σταφύλι

Πρόκληση
Πρόσκληση
Μαγεία
Ομορφιά
Ζωγραφιά
Δέκτης
Παρατηρητής
Τυχερός

Ασήμι
Στοχασμός
Στόχευση
Στόχος
Ασπίδα φυγής

Μπλέ
Χτυπά η καρδιά δυνατά
χαμόγελο
μονόλογος
Βαθύ μπλέ
Μυστικό μεγάλο

Έκφραση
Μέθη
Χρόνος
Φως


Ζητείται ...Αυγή!

Το Ξίφος της Διάκρισης!!!

Μια λόγχη Φωτός και τα αόρατα χνούδια...φανερώνονται!

..............................................

ΠρωτοΜαγιά

Ο Μαίος πήρε το όνομά του από την ρωμαική θεότητα Maja της οποίας το όνομα προήλθε από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει μάνα.

Σύμφωνα με την διαίρεση του χρόνου των αρχαίων Ελλήνων ο Μάιος αντιστοιχούσε σε μέρος του Μουνιχιώνα και του Θαργηλιώνα που σημαίνει το μήνα που ο ήλιος καίει και θερμαίνει τη γη.

Οι Αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν την γέννηση των λουλουδιών και τον ερχομό της Άνοιξης.
Ο Ανακρέων έγραψε...

"Pόδον, άνθος των ερώτων
αναμίξωμεν τω Bάκχω
ρόδον, ω+ ωραίον άνθος
ενθέντες τοις κροτάφοις
ευθυμήσωμεν εν τούτοις".

Βέβαια περνώντας τα χρόνια η πρωτομαγιά πήρε κι επίσημη μορφή.
Όμως με το πέρασμα των αιώνων χάθηκε η αρχική έννοια της πρωτομαγιάς και τα έθιμα επιβιώσαν σαν λαικές γιορτές.

Η πρωτομαγιά είναι από τις ελάχιστες γιορτές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο.



Πρωτομαγιά Του Μαϊου ροδοφαίνεται η μέρα που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει πρασινάδες,
αχτίδες, νερά.
Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι παιδιά κι άντρες,
γυναίκες και γέροι ασπροεντύματα,
γέλια και κρότοι,
όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά.

"Διονύσιος Σολωμός"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

1η Μάη. Εργατική Πρωτομαγιά.

Μέρα γιομάτη από μνήμες
Μέρα αγώνων
Μέρα θυσίας
Μέρα που πρέπει να θυμόμαστε πως οι ιδέες δεν γίνεται να αλλάξουν όπως αλλάζουμε πουκάμισα.

Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί
Γυμνοί κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες
η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα


Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρου
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν' ανοίγουν στο μέλλον.
Εμείς μερτικό δε ζητήσαμε.
Τίποτα.
Μόνον θυμηθείτε το αν η ελευθερία
δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα.
Γεια σας.

"Γ. Ρίτσος"

Μήνα Καλό

Άνθρωποι...

Άνθρωποι γέννους θυληκού και αρσενικού.
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν

Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν,μα δεν μπορούν
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν,μα ποτέ τους δεν θέλησαν.

Υπάρχουν άνθρωποι που κρύβονται μέσα στο γυάλινο εγώ τους και που ποτέ δεν νοιάστηκαν ή δεν θέλησαν να σπάσουν το γυαλί και
να προσπαθήσουν να ζήσουν μαζί με άλλους ανθρώπους.

Υπάρχουν άνθρωποι που νοιώθουν ότι μπορούν να διαγράφουν ανθρώπους και ποτέ τους δεν κατάλαβαν πως όλοι χρειαζούμενοι είναι.



Μα όσο υπάρχουν άνθρωποι θα φαίνεται το ουράνιο τόξο στον ορίζοντα.Θα κάνουν ταξίδια κοντινά ή μακρυνά,στην απεραντοσύνη της φύσης.


Όσο υπάρχουν άνθρωποι το όνειρο θα παραμένει ζωντανό και οι καρδιές θα κρατούν την ζεστασιά τους.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα λυγίζουν στην θέα ενός πεινασμένου παδιού και οι ερωτευμένοι θα περπατούν με τα χέρια δεμένα.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα περπατούν στη βροχή,τα κείμενα θα ρέουν άφθονα και θα αφυπνιστούν συνειδήσεις και θα έρθει το φως.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που

Ζουν

Ερωτεύονται

Γελούν

Δακρύζουν

θα ζουν τις μικρές ή τις μεγάλες ιστορίες τους.

Να θυμόμαστε πρέπει πως όλα σε τούτη τη ζωή δανεικά είναι κι ότι κάθε μέρα ένα μικρό λιθαράκι προσθέτουμε εμείς οι άνθρωποι στο όνειρο.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι όλα αληθινά θα φαίνονται και
πάντα θα βαδίζουμε προς το επόμενο όνειρο.


"kk"

Χρωματίζοντας την νύχτα μου !

Τις δικές μου τις νύχτες αποφάσισα να τις ντύσω με κόκκινο.
Κόκκινο και αστέρια!!!

Καθάριο ουρανό και καλοκαιρινές πανσέληνους.
Xωρίς δακτυλικά αποτυπώματα!

Η νύχτα σήμερα γεννήθηκε μεγάλη
σιωπές
με κρατούν
ξάγρυπνη με τις απίστευτα
δυνατές φωνές τους!

Ναι η νύχτα απόψε μεγάλωσε
κόκκινη βάφτηκε
κόκκινο το χρώμα της προσμονής
χέρια απλωμένα...

Να φυλακίσουν γυρεύουν στις χούφτες τους
όσα πιο πολλά
από κείνα τα μικρά φωτεινά σώματα χωρέσουν.

Ναι η νύχτα απόψε
δεν θα τελειώσει
η νύχτα απόψε αστέρια θα δώσει
κι αν τύχει και πέσουν στο χώμα
χιλιάδες θα γίνουν
να γεμίσουν το σώμα....

"kk"

Θάλασσα...

Σταγόνες νερού στο πρόσωπό μου που φέρνει ο θαλασσινός αέρας...
Τα λιμάνια μοιάζουν με όνειρο κι εγώ καταμεσής στο πέλαγος,παλεύω με τα κύματα σαν να προσπαθώ
να φέρω σε πέρας μιαν αποστολή που ονειρεύτηκα.


Οι θησαυροί στα αμπάρια του μυαλού μου λαμπυρίζουν στην κάθε κλεφτή ματιά...
Τα αμπάρια αυτά όμως είναι τεράστια γι'αυτό και μοιάζουν άδεια.
Έτσι κι εγώ εξορμώ με σκοπό να τα γεμίσω πριν έρθει η ώρα να αράξω για πάντα.


Βέβαια γεννάται ερώτημα μεγάλο...σταματά ο άνθρωπος να παθαίνει και να μαθαίνει?
Όπως η ήλιος κινείται αέναα,έτσι κι εμείς συνεχίζουμε ατέρμονα...

Όταν σε χάρτη χαράζεις πορείες στο χρόνο,όταν γυρεύεις να βρεις τον δικό σου τον χώρο.

"kk"

Mπορώ....Τα κατάφερε!!!

….και ο καιρός προχωρούσε και το μικρό μας αγόρι μεγάλωνε.
Μεγάλωνε και συνέχιζε τα βραδινά του ταξίδια με την βοήθεια Των μαγικών Χεριών.

Κυλούσε έτσι η ζωή του μεταξύ ουρανού και γης.
Και ποτέ δεν ζήτησε τίποτε άλλο…βλέπεται δεν ήξερε ότι υπήρχε κι άλλο,κι άλλο,κι άλλο…..

(ας πούμε το αγόρι μας Χρήστο)…

Ο Χρήστος μεγάλωσε…κι από αγόρι έγινε αντράκι και συνέχιζε τα ουράνια παιχνίδια.
Όμως τα χρόνια πέρασαν κι ο Θεός έπρεπε να βοηθήσει και άλλα παιδιά να μεγαλώσουν.
Έτσι ήρθε η ώρα που πήρε τον Χρήστο για το τελευταίο του ταξίδι σε κείνο το φωτεινό ποτάμι.
Δύσκολη η ώρα του αποχωρισμού μα δεν γινόταν αλλιώς.
Το ποτάμι το φωτεινό,έγινε ποτάμι δακρύων.
Και ερωτήσεις γεννήθηκαν….

-Έκανα ζημιές? Σε στεναχώρεσα με κάτι? Γιατί να μην Κρατάς κι εμένα μαζί με τα άλλα παιδιά? Πότε θα σταθώ πάλι όρθιος? Πότε θα κλωτσήσω πάλι μπάλα?
Τι θα απογίνω ? Μην με αφήνεις.

-Μην κλαις….Δεν θα κλάψεις ποτέ ξανά και δεν πρόκειται να σε αφήσω.Θα σου στείλω έναν από τους βοηθούς μου.

Πέρασε καιρός και ο Χρήστος τις νύχτες δεν κοιμόταν, μόνο περίμενε…
Κι όσο περίμενε και ο βοηθός Του δεν ερχόταν όλο και πιο πολύ κλεινόταν στον εαυτό του.
Τα μάτια του χάσαν την λάμψη τους…το χαμόγελο εχάθη και τούτο.

Κι εκεί που η ελπίδα μαζί με την προσμονή χάθηκαν,ένα πρωινό τηλεφώνημα σε μια γλώσσα που δεν ήξερε ήρθε να ταράξει την ήσυχη ζωή του.
Χρειάστηκε την βοήθεια της μητέρας του για τούτο το ακαταλαβίστικο τηλεφώνημα

-Ποιος είναι?
-Ιατρός….
- ….
-…….
-……….
-…………..
-………
-……………….
-………
-……………



Λίγη ώρα αργότερα το τηλεφώνημα πήρε τέλος και έπρεπε να εξηγήσει η μητέρα όσα ειπώθηκαν στον Χρήστο.
Όσο πιο συγκρατημένα μπορούσε είπε τα καλά νέα του αγοριού που την κοίταζε με τα μεγάλα του μάτια άφωνο.
Το πρόσωπο του φωτίστηκε,τα μάτια του ξαναβρήκαν την παλιά τους λάμψη!

«Είδες? Είδες δεν με ξέχασε.Έστελε τον βοηθό που τόσο καιρό περίμενα.
Και τώρα θα ξαναρχίσω τα νυχτερινά μου ταξίδια…θα σταθώ πάλι όρθιος!»

Μέρες πολλές πέρασαν μέχρι ο Χρήστος να καταλάβει ότι δεν χρειαζόταν πια να περιμένει να πέφτει η νύχτα για να στέκεται όρθιος.Θα μπορούσε όποια ώρα της ημέρας η της νύχτας να περπατά.

Βλέπεται ο βοηθός ήρθε σαν γιατρός που δούλευε σε ένα μεγάλο νοσοκομείο….μια μέρα που έψαχνε τα γυαλιά του άνοιξε ένα ντουλάπι κι εκεί βρήκε πολλά- πολλά χαρτιά που είχαν το όνομα του αγοριού μας επάνω τους.
Ο γιατρός τα χάσε….τόσα πολλά σημειώματα για ένα παιδί …σκέφτηκε ότι αυτό το παιδί θα πρέπει να ήταν πολύ σπουδαίο και συνάμα το ίδιο γενναίο!!!

Κι έτσι αφού βρήκε τα γυαλιά του κάθισε και διάβασε όσα είχαν γράψει για τον Χρήστο οι άνθρωποι….οι γιατράνθρωποι!

Τα διάβασε ξανά και ξανά…..στο τέλος σκέφτηκε….δεν μπορεί αυτό το τόσο σπουδαίο αγόρι να μην μπορεί να σταθεί όρθιο.
Έτσι έψαξε και βρήκε το τηλέφωνό του και ζήτησε να τον συναντήσει.

Από κείνη την συνάντηση και μετά ,η χαμένη ελπίδα πήρε χρώμα!!!

Το αγόρι μας όμως αυτή τη φορά έπρεπε να δουλέψει σκληρά για τις βόλτες που τόσο πολύ του είχαν λείψει.
Δεν το ένοιαξε όμως…είπε θα μπορέσει και Μπόρεσε !!!
Τώρα το αγόρι της ιστορία μας στέκεται στα πόδια του,παίζει μπάλα,χορεύει γελάει.
Είναι ευτυχισμένο !!!

Mα ποτέ δεν ξέχασε εκείνη την μαγική βόλτα στα αστέρια…
Και κάθε που πέφτει ένα αστέρι από τον ουρανό ξέρει ότι έρχεται να του χαρίσει πιότερο φως!!!

"kk"

(κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα)

Μπορώ...

Σιωπή....

Η νύχτα έπεσε ακόμα μια φορά....

Όλοι βρίσκονται στην αγκαλιά του Μορφέα...αφέθηκαν!

Αφέθηκαν να σκεπαστούν με τα μαγικά πέπλα της νύχτας....

Περνούν τώρα στον κόσμο του ονείρου....

Διαφορετικά τα ονειράτα του καθενός μα συνάμα τόσο ίδια!
Μια στιγμή...δεν κοιμούνται όλοι!!!

Κοίτα,κοίτα καλύτερα....

Ένα παιδί στέκεται έξω....έχει αγκαλιάσει με τα δυό του χέρια το μικρό κορμάκι του.

Το κεφάλι του σκυφτό ανάμεσα στα δυό του γόνατα....ακίνητο!

Άραγε νοιώθει ότι το παρακολουθούν?

Νοιώθει την παρουσία την μαγική που το έχει σκεπάσει με την αέναη σιωπή της?
Νοιώθει πως τούτη τη νύχτα ό,τι κάθε του όνειρο,κάθε του πεθυμιά θα πραγματωθεί?

Νοιώθει πως το μόνο που έχει να κάμει είναι να ζητήσει?

Ξάφνου σηκώνει το κεφάλι ψηλά χωρίς να ξεμπερδέψει τα πόδια του.
Κοιτάζει ψηλά.Κοιτάζει τ'αστέρια....τον σκοτεινό ουρανό...

Ξαφνικά ο ουρανός φωτίζετε...

Μοιάζει σαν να ξεχύνετε από εκεί ψηλά ένα ποτάμι γεμάτο φως ....
Για μια στιγμή φοβήθηκε.

Η μικρή καρδούλα του άρχισε να χτυπά δυνατά.

Ο Θεός σκέφτηκε...Θα δω τον Θεό μου!

Το φωτεινό ποτάμι συνέχιζε να κυλά μέχρι που έφτασε στα πόδια του.

Δεν σάλεψε,δεν μπορούσε να κινηθεί...μόνο περίμενε.

Ξάφνου χέρια μαγικά απλώνονται προς το μέρος του,το αγγίζουν.

Νοιώθει χάδι στο ξανθό του κεφάλι.

Νοιώθει την καρδούλα του να ξαναβρίσκει τον κανονικό της ρυθμό...
Νοιώθει ήρεμο.Προσπαθεί να ξμπλέξει τα πόδια του μα στάθηκε αδύνατο.

Απλώνει τα χέρια ζητώντας βοήθεια.

Θέλει να σηκωθεί,θέλει να σταθεί στα πόδια του,να περπατήσει σε τούτο το ποτάμι.

Θέλει να σταθεί όρθιο ,θέλει να Τον φτάσει.

Μα όσο κι αν προσπαθεί,τα πόδια του αδύναμα να του κάνουν τούτη τη χάρη.

Κοιτάζει τον Θεό του,αγγίζει τα πόδια του....

Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να κάνει,δεν χρειάζεται να ζητήσει με την φωνή του....

Φτάνει τούτη η άδολη ματιά του.

Νοιώθει τότε δυό χέρια,χέρια μεγάλα,δυνατά,να κρατούν τα δικά του.

Τα δαχτυλά τα μικρά μπλέκονται με τα μεγάλα και να το Θαύμα γίνηκε!

Το μικρό αγόρι στέκεται όρθιο.

Τα χέρια του κρατούν γερά τα άλλα τα χέρια,τα μαγικά χέρια,
Φοβάται....

Είναι η πρώτη φορά που στέκεται όρθιο.

Τα βήματά του ασταθή,η μικρή καρδούλα του γέματη δέος.

Δέος για όλα τούτα που του συμβαίνουν τούτη τη νύχτα!

Περπατά τώρα μέσα στο φωτεινό ποτάμι κι ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό.

Μπορεί να αγίξει τ'αστέρια!

Κάποια στιγμή έχει φτάσει στην κορυφή,χάνεται μέσα στα σύννεφα,μέσα στ'αστέρια,!

Θε μου σκέφτεται μη με αφήσεις ποτέ.

Κράτα μου τα χέρια να μπορώ να στέκομαι όρθιος!

Και τον κρατούσε, του έδειξε όλα όσα τόσα χρόνια δεν ήξερε ότι μπορεί να κάμει με τα πόδια του.

Κι άρχισε το μικρό αγόρι να τρέχει στον ουρανό,

να κλωτσά ένα τόπι,που δεν τον ένοιαζε πως βρέθηκε εκεί,φτάνει που βρέθηκε!

Κι άρχισε το μικρό μας αγόρι να στροβυλίζτε γύρω από το κορμάκι του.

Θεικές μουσικές ξεχύθηκαν από παντού...

Κι άρχισε να χορεύει ,να τραγουδά και να γελάει ευτυχισμένο.

Όμως η ώρα πέρασε και το αγόρι έπρεπε να πάει σπίτι του.

Μελαγχόλησε.Αν τώρα που θα πήγαινε σπίτι του δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο?
Κοίταξε προς τον Θεό του ζητώντας πάλι βοήθεια.

Κι ήταν η ματιά του γεμάτη φόβο και προσμονή συνάμα.

Πήγαινε του φώναξε ,πήγαινε κι αύριο θα ξανάρθεις!

Κι έτσι κάθε που η νύχτα έπεφτε το μικρό αγόρι περίμενε να ρθει να τον πάρει,

να του δώσει τα πόδια του....

Και κυλούσε έτσι ο καιρός και το μικρό μας αγόρι έγινε ευτυχισμένο!

Η ευτυχία του ετούτη κρατούσε και την μέρα κι ας μη μπορούσε να περπατήσει.

Ήξερε πως λίγες ώρες μετά θα χόρευε,θα χόρευε και θα γελούσε!

"kk"

(η ιστορία συνεχίζεται...)

Τι έχετε να δηλώσετε ?

Τι έχετε να δηλώσετε?


Ξύπνημα πρωινό...
O ήλιος παίζει παιχνίδια
με τα σύννεφα....




Τι έχετε να δηλώσετε?
Υπάρχουν στιγμές που ο ήλιος επιβάλει τις αχτίδες του
Άνοιξη!


Ξαναρωτώ...Τι έχετε να δηλώσετε?
Μια περίεργη ζεστασιά απλώθηκε μέσα μου.
Αγάπη!


Με μπερδέψατε...Έχετε να δηλώσετε κάτι σοβαρό?
Όλα σοβαρά και μεγάλα...
απλά πρέπει να τα ψάξεις!


"kk"

Άκουσέ με !!!

Κύμα αγκαλιάζει την ακτή

Ρυάκια από φως

Όνειρα στις άκριες των χειλιών

Αλάτι και μέλι

Μέλι και αλάτι

Απλά άκουσέ με!



"kk"