Χ Ρ Ο Ν Ι Α....Κ Α Λ Α

Νύχτες ντυμένες το φεγγάρι
Νέες εικόνες και παλιές
Και τ'άστρα απ΄τον ουρανό
Κανείς μη σας τα πάρει



Mε της νεράιδας το ραβδί
Το θεικό το χέρι
Και του Διόνυσου το κλαδί
Το νέκταρ να σας φέρει


Kαλό Αύριο!!!!




"kk"

Σπουδή Ζωής...

Mια φορά κι έναν καιρό,ένα αγόρι κι ένας γέρος ταξίδευαν με τη βάρκα σ'ένα πλατύ ποτάμι. Ενώ το αγόρι τραβούσε κουπί,ο γέρος έπιασε ένα φύλλο που έπλεε πάνω στο νερό,το μελέτησε για μια στιγμή και μετά ρώτησε τον νεαρό αν ξέρει βιολογία. "Όχι" απάντησε το αγόρι. "Νεαρέ μου," είπε ο γέρος, "έχεις χάσει το 25% της ζωής σου." Συνέχισαν το ταξίδι τους και ο γέρος έπιασε ένα χαλίκι που βρισκόταν στον πάτο της βάρκας. Το περιεργάστηκε,εξέτασε το χρώμα του και ρώτησε το αγόρι: "Νεαρέ μου,ξέρεις καθόλου γεωλογίας;" "Όχι κύριε," απάντησε ντροπαλά το αγόρι. "Νεαρέ μου," είπε ο γέρος, "έχεις χάσει το 50% της ζωής σου. Έπεφτε το σούρουπο και ο γέρος κάρφωσε το βλέμμα του στον Πολικό Αστέρα που είχε αρχίσει να λάμπει στον ουρανό. Ύστερα από λίγο ρώτησε τον νεαρό, "Νεαρέ μου,ξέρεις καθόλου αστρονομία;" Το αγόρι έσκυψε το κεφάλι του και κατσουφιασμένο παραδέχτηκε ότι ούτε αστρονομία ξέρει. "Νεαρέ μου," τον μάλωσε ο γέρος,"έχεις χάσει το 70% της ζωής σου." Τη στιγμή εκείνη το αγόρι αντιλήφθηκε ότι το μεγάλο φράγμα μπροστά τους άρχισε να καταρρέει και είδε το νερό να ξεχύνεται ορμητικό. Στράφηκε γρήγορα προς τον γέρο και τον ρώτησε, "Συγνώμη κύριε,ξέρετε κολύμπι;" "Όχι," απάντησε ο γέρος. "Τότε χάσατε ολόκληρη τη ζωή σας!" φώναξε το αγόρι. ************************************** Συμπέρασμα: Δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε όλες τις επιστήμες ή τις τεχνικές της ζωής. Μα αν θέλουμε να "ζούμε", πρέπει να είμαστε σπουδαστές της τέχνης της ζωής. "kk"

Μίλα....

Σήμερα η ημέρα ήταν διαφορετική. Δεν πήγα δουλειά,μα βρέθηκα με κόσμο,πλήθος θα έλεγα… Πλήθος που φώναζε « Μιλάμε...!!!» - - - - - - - - - - Θυμήθηκα σήμερα το ποίημα του Αζίζ Νεσίν Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε: "σώπασε". Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!" Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: "κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!" Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, "Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε, "θα βρεις το μπελά σου, σώπα". Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα" Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά , η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα". Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : "Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα" Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα. Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα". Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα , μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα". Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου και κάν'την να σωπάσει. Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς , χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς" Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσά σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει: Μ Ι Λ Α!.... - - - - - - - - - - Είναι τόσο απλό …φτάνει να αποφασίσουμε να μιλήσουμε!!!

Ζωή....

Κάθε μέρα και μια μέρα Κάθε νύχτα και μια νύχτα Κάθε στροφή και μια στροφή Κάθε ζωή και μια ζωή Χωράφι μεγάλο η ζωή Kαι ένα δαδί που καίει μας δείχνει πως υπάρχει!!! "kk"