Αν...

O ήλιος λούζει τα μαλλιά σου Του δειλινού η πορφύρα χρώμα στη ματιά σου… Αγγελική μορφή λυχνάρι στα όνειρα μου Τοιχογραφία ανέγγιχτη στα σπήλαια της καρδιάς μου. Λευκά τα κύματα στου ορίζοντα τα χείλη Άγγελοι γίνονται στου ουρανού την πύλη… Μέσα απ τα σύννεφα της γης γίνεσαι βλέμμα Στο παραμύθι αλήθεια μου και στη ζωή το ψέμα.... Αν ήμουνα μάγισσα θα ήσουν άγγελος μου Αν ήμουνα εικόνισμα θα ήσουν φυλακτό μου… Αν ήμουνα ουρανός θα ήσουν το γαλάζιο Αν ήμουνα μια εκκλησιά θα ήσουν το φως μου τ'Άγιo. "kk"

Ανατολή...

Έφερες την ανατολή στη σκοτεινή μου ελπίδα και ήταν το ωραιότερο ξημέρωμα που είδα...!!! "kk"

Κωνσταντίνος Δαβάκης.

Κωνσταντίνος Δαβάκης.
Ένας θρύλος που περνάει αθόρυβα στη λησμονιά.
Γεννήθηκε το 1897 στο μικρό χωριό Κεχριάνικα της αποσκερής Μέσα Μάνης. Ήταν γιος του δασκάλου Δικαίου Ντάβου Δαβάκη και της Σοφίας.

Ένας χιλιοτραγουδισμένος ήρωας, καταξιωμένος στη συνείδηση των Πανελλήνων, που έκανε πράξη το ΟΧΙ στα βουνά της Ηπείρου.
Ακούγεται κάθε χρόνο όλο και λιγότερο στις εορταστικές εκδηλώσεις της Ελλάδος και εδώ στη Μάνη καθόλου πια και το λέω με πίκρα ίσως γιατί είχε την ατυχία να είναι Μανιάτης.


Αυτός ήταν ο αετός της Πίνδου.
Ο πατριώτης-ήρωας.





Kρατώ στα χέρια μου βιβλίο με σελίδες κιτρινισμένες και κάποιες από αυτές φθαρμένες.
Δύσκολα μπορεί κάποιος να τις διαβάσει.
Φέρει τίτλο: "Δαβάκης-Πίνδος"
Συγγραφέας ο αντισυνταγματάρχης πεζικού Ιωάννης Βερνάρδος.
Μακάρι να μπορούσα να το μεταφέρω όλο...
Θα σταθώ όμως σε λίγες αράδες που ακόμα και σήμερα κάνουν τον γέρο πατέρα μου να κλαίει....
Η γιαγιά Σοφία όταν έμαθε τον θάνατό του …

Ε κρουσταλλένιε ποταμέ,
που δεν εθόλωσες ποτέ,
μ'από τα δώρα κ'εδανά
έχεις θολώσει τα νερά,
και ζ'έφαε η θάλασσα.



Δεν ήτανε για να θαφτείς
με δόξα, με υπόληψη
και με παράτα και τιμή
όπως ζ'επανταρίζασι
τ'ήτα η γκαρδία σου μπαξές
μ'όλο δεντροφυτέμετα.



Χρυσέ μου πολυελαίε
με τις χρυσέ'ζου τρέμουλες
στη μεσαρία του σπιτιού
πο'πέρσες κ'ετσακίστηκες
χίλια κομμάτια γίνηκες
το σπίτι εσκοτίδιασε.



Όλοι να τον κλάψωμε
το παλικάρι της τιμής
όπου εμάχοντα μπροστά
απά στης Πίνδος τα βουνά
να μην ποδουλωθή η γι Ελλάς...

...........

Θέλω...!!!

Θέλω στ'αστέρια να πετάξω κι απ'άκρη σ'άκρη για σένα να ψάξω Θέλω τη νύχτα να κάνω μέρα και το φεγγάρι στα χέρια σου βέρα Πάρε με απόψε σε δυό μονοπάτια αυτά που κοιτάω με του ονείρου τα μάτια Άπλωστα τα χέρια και γίνε σεντόνι και γίνε φωτιά στη ψυχή που παγώνει Μαργαριτάρι λευκό,γιασεμιού ηλιαχτίδα σαν κοχύλι σε κλείνω της καρδιάς μου ελπίδα σαν λουλούδι νεκρό που ξυπνά τον χειμώνα Σ'αγαπώ σαν το δείλη που χρώμα γεννάει σαν τραγούδι παλιό που το μέλλον μεθάει Σ'αγαπω σιωπηλά κάθε χτύπος προσμένει σαν καμπάνα που ηχεί τη λαμπρή σαν σημαίνει "kk"

Το δικό μου αυγό...

Απόψε θα βγω απ' το μπλε το αβγό που τα κύματα κρύβει βαθιά του, Ποσειδώνες Θεούς δυνατούς, τρυφερούς φυλακίζει ρευστά στην καρδιά του... Με ροζέ πυτζαμάκια κι αρκουδέ παντοφλάκια θα αντικρίσω τον κόσμο που τρέχει θα χωθώ σε γωνιά θα κοιτάξω κλεφτά θα διαλέξω βραδιά που να βρέχει... Απόψε θα βγω απ' τον μπλε πυρετό και θα ψάξω καπνό να φουμάρω μ' αρκουδέ παντοφλάκια και ροζέ πυτζαμάκια ο περίγελος θα είμαι στο χάρο. Κι αν στο δρόμο χαθώ λένε τ' άστρα θα βρω τροχονόμο με μάτια ωραία Σα με δει μοναχή στη ροζέ τη στολή τούτη η σύγκρουση θα 'ναι μοιραία! Απόψε σα βγω απ' το μπλε τον αφρό θ' αγοράσω καπνό να τον κάψω... Σ' αγκαλιά τρυφερή και σε στήθος δασύ θα βουλιάξω γλυκά κι ας ανάψω! (το γράφημα τούτο είναι χαρισμένο από την φίλη μου Τζίνα) Ακριβώς το ίδιο έπαθα και χθές !!!

Άνθρωπος...

"O αστυνόμος εμφανίζεται στο κατώφλι της πόρτας και μιλά χωρίς να τους κοιτάζει-τραχιά) -Λοιπόν ποιό είναι το όνομά του? - Άνθρωπος (ο αστυνόμος βγάζοντας ένα τσαλακωμένο σημείωμα κι ένα αποκόματο μολυβιού): -Πως γράφεται? Ευγ.Ο'Νηλ:

Θύμισες....

Θα σε θυμάμαι πάντα σαν ανατολή
σαν χάδι αέρινο στις άκρες των ματιών μου
στα όνειρα μου,τραγουδιών ήσουν φωνή
το πιο γλαυκό μαργαριτάρι των βυθών μου...

Θα σε φυλάξω μες της μνήμης την αυλή
πλάι σου να ρχομαι τις Κυριακές να κλαίω
κι όπως θα γέρνεις στο πλευρό μου σιωπηλόs
πόσο μου έλειψε η αγάπη θα σου λέω...

"kk"

Όταν οι απορίες βρίσκουν απάντηση....

Ε τώρα ησύχασα...

Έμαθα γιατί κήδεψα το σπίτι μου

............................

Βρέχει...

Μοιάζουν ωσάν
δάκρυα...όλα μαζεμένα εκεί ψηλά...και ξάφνου βρήκαν τον δρόμο τους!

Δάκρυα χαράς,δάκρυα λύπης,δάκρυα λύτρωσης...

Μου αρέσει η βροχή!
Όλα μυρίζουν διαφορετικά....

Ναι μου αρέσει η βροχή...δεν διακρίνονται τα δάκρυά μου...

Απόψε η βροχή έχει μια θλίψη,σαν να κλαίει ο Θεός...κι εγώ μαζί του....

Βυθίστηκα μέσα της..
Ο αγέρας που χτυπά τα παραθυρόφυλλα και η βροχή να πέφτει στους δρόμους του κόσμου....μια μουσική αέναη χωρίς σταματημό...

"kk"

Καφενές...

- Τι θα παραγγείλετε?
- Έναν έρωτα παρακαλώ…
Σκέτο…
Να αφήσει την γεύση του απάλιωτη στην καρδιά μου!

“kk”

Άτιτλο...

To όνειρό μου είναι
Πως περπατώ στην θάλασσα

Και ο εφιάλτης μου είναι
Πως μου αρέσει πιο πολύ από τους δρόμους

“kk”

Σε Σένα...

Στη γη μου είσαι πράσινο,στον ουρανό γαλάζιο
και κάθε εχθρού σου η ματιά σε ωκεανό ναυάγιο...
Σ'αντάμωσα σε διαδρομές του κόσμου ξεχασμένες...
εκεί που ζουν θεότητες αρχαίες,κοιμισμένες...


Γαλήνεψε ο ουρανός με κοίταξε στα μάτια,
δυο χελιδόνια την αυγή,φιλί στην άνοιξη...
Με κρίνους μάζεψα νερό κι από την γη κομμάτια
κι απ'ένα αστέρι ,έκλεψα νυχτιάς κατάνυξη


Ένα μαντείο ρώτησα,τα σύννεφα αν θα φύγουν
κι ο μάντης είπε...οι ουρανοί μόνο αν σε δουν ανοίγουν...
Είπε πως πήγες σ'άλλη γη σε άλλο κόσμο μπήκες,
εκεί τον ήλιο έφερες κι εδώ βροχή και λύπες

"kk"

Θάνατος.....Αθάνατος....

Είναι φορές που αισθάνομαι πως τα γλαροπούλια
έχουν φύγει και δεν θα γυρίσουν μηδέποτε
Ταξίδι με βλέμμα ασάλευτο να κοιτούν το φεγγάρι

Μοιάζει ο χρόνος να πέθανε
και να μείναν μονάχα δυο μάτια
να κοιτούν τα λείψανα σαν αξιοθέατα

Μα για ποια αθανασία ψάχνουμε τόσους αιώνες?


"kk"

Στον απόηχο του μεσημεριού!!!

Σκέφτομαι πως η ζωή έχει έχει τους δικούς της κανόνες!
Πότε ετούτοι οι ρυθμοί είναι αργοί ως τον ήχο ενός ρολογιού και
άλλοτε είναι γοργοί ως το νερό που κυλά με ορμή από τα βουνά και τρέχει να ανταμώσει την θάλασσα.

Αίνιγμα από τα μεγαλύτερα η ζωή που μοιάζει να είναι καλά κρυμμένο σε κάποιο σεντούκι με διπλές κλειδωνιές!

Στο μεταξύ η ζωή μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς,αδυσώπιτους.
Τον χρόνο,το ρολόι του χρόνου δεν μπορούμε να το γυρίσουμε πίσω...
κάποιες φορές μοιάζει σαν να παίζουμε ένα παιχνίδι μαζί του και να πασχίζουμε για την νίκη!

Η ζωή έχει τελικά τους δικούς της κανόνες που κάποιοι φιλόσοφοι τους χαρακτήρισαν νομοτελειακούς.
Ανατρέπονται από την μια στιγμή στην άλλη πράγματα,ιδέες,ακόμα και συναισθήματα κι όλοι τρέχουν...όλοι γυρεύουν να προλάβουν κάτι!

Υπάρχουν δε,άνθρωποι που είναι ανίκανοι να καταλάβουν πως είναι να πολεμούν για τα όνειρα τους.

Κι ο χρόνος κυλά και η ζωή με τους κανόνες τις μοιάζει να τα κονιορτοποιεί όλα.
Η ζωή δεν είναι μια λεωφόρος...είναι πολλές μικρές η μεγάλες διακλαδώσεις και πολλά πολλά μονοπάτια.
Όλα μας τα όνειρα μπορούν να πραγματωθούν φτάνει να παλέψουμε για αυτά!!!!


"kk"

Ματίλντα...

Όταν ο κόσμος γίνει σκοτεινός
και σκεπαστεί παντού από τα μίση
και όταν της Ματίλντας το άγιο φως
από τα μέρη τούτα έχει σβήσει

Όταν ο νάνος με τον νάνο πολεμά
και ξωτικά σκοτώνουν τα τελώνεια
κι όταν παντού θα βασιλεύουν μοναχά
το μίσος,η οργή και η διχόνοια

Όταν θ'αντιλαλούν αλλού κραυγές
και κλάματα αλλού μισοπνιγμένα
όταν θα βάφονται νύχτες και αυγές
από των σκοτωμένων το άλικο το αίμα

Από τα έγκατα κάποιας σπηλιάς
τότε και πάλι η ελπίδα θα ζυγώσει
θα έρθει ο μικρός μας βασιλιάς
απ'τη διχόνοια να μας λευτερώσει

Μέσα στου μάγου του Ζαμπόρ το κάστρο
κρυμμένο είναι το φως το μαγικό
εφτά κλειδιά έχουν κλειδώσει το άστρο
που κλειδωνειές εφτά κρατάνε σφαλιστό

Για να βρει τα εφτά κλειδιά ο βασιλιάς μας
εφτά αινίγματα πρέπει να λύσει
έτσι που πάλι μέσα στην καρδιά μας
η αγάπη να 'ρθει να κατοικήσει

Ο δρόμος για το μαγικό φανάρι
είναι γραμμένος σ'εφτά πλάκες μαγικές
για οδηγό όποιος τις διδαχές τους πάρει
θα λευτερώσει τις δικές μας τις καρδιές.

Διαδρομές!!!

Ταξιδιώτης όλα μου τα χρόνια!
Γυρεύοντας τα διαφορετικά!


Ημέρες στα άγνωστα που γιομίζουν την καρδιά προσμονή
Δειλινά σαν εκείνα που αντάμωσα κάποτε στην Σαντορίνη
Νύχτες σε κυκλαδίτικα βράχια

Θάλασσες ντυμένες του φεγγαριού το μανδύα
Λιμάνια απάνεμα να παίρνουν την αντάρα της ψυχής
Κατάρτια περήφανα,αγέρωχα

Χρώματα που κυματίζουν ελεύθερα σε λιμάνια ξένα
Γιομάτα πλούτο και δόξα

Χώματα σε χρώματα βαθιά
Σιδηροτροχιές που σε πηγαίνουν σε σταθμούς και σε ανθρώπους
Κι όμως κάποιοι μηχανοδηγοί δεν συναντήθηκαν ποτέ κι ας είχαν τροχιές συνδεδεμένες!

Κι όμως
Υπάρχουν φορές που τούτες
Οι διαδρομές όλες ίδιες μοιάζουν

“kk”